திலீபனின் பேராலாவது ஒரு தொகுதி தமிழ் கட்சிகள் ஒன்றிணைந்தி ருக்கின்றன. கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலின் போது இவ்வாறு கட்சிகளை ஒன்றிணைப்பதற்கு யாழ் பல்கலைக் கழக மாணவர்கள் முயற்சித்தார்கள். ஆனால் முடியவில்லை. ஐந்து கட்சிகள் ஒன்றிணைந்தன. ஒரு கட்சி-தமிழ் தேசிய மக்கள் முன்னணி- மறுத்து விட்டது. ஆனால் இம்முறை முதலில் பின்னடித்தாலும் பின்னர் அக்கட்சியானது திலீபனின் விடயத்தில் ஒன்றிணைந்து செயற்படத் தயாராகியது. கடந்த சனிக்கிழமை கட்சிகள் ஒன்றுபட்டு ஜனாதிபதிக்கு ஒரு கடிதத்தை எழுதின. இக்கட்டுரை பிரசுரிக்கப் படும் பொழுது அக்கடிதத்தின் முடிவு பெரும்பாலும் தெரிய வந்துவிடும். நீதிமன்ற தீர்ப்புக்கு நீதிமன்றத்தைத் தான் நடவேண்டும் ஜனாதிபதியை நாட முடியாது என்ற பொருள்பட அமைச்சரவைப் பேச்சாளர் கருத்துத் தெரிவித்துள்ளார். அதுதான் ஜனாதிபதியின் பதிலாகவும் அமையுமா?
அமைச்சரவைப் பேச்சாளர் மட்டுமல்ல யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து வெளிவரும் காலைக் கதிர் பத்திரிகை-இது சுமந்திரனை முழுமையாக ஆதரிக்கின்றது- அதன் ஆசிரியர் எழுதும் ஒரு பத்தியில் திலீபனை நினைவு கூரும் விவகாரத்தை ஒரு நீதிமன்ற விவகாரமாக அதாவது சட்டப்
பிரச்சினையாக பார்ப்பது தெரிகிறது. முன்னைய நல்லாட்சி அரசாங்கத்தின் போது இவ்வாறான பிரச்சினைகள் வரும் பொழுது நீதிமன்றத்தை நாடி வாதாடி நீதியைப் பெற்றுக் கொடுத்தது சுமந்திரன் என்றும் இம்முறை அவ்வாறு தமிழரசுக் கட்சியை சேர்ந்தவர்கள் சுமந்திரனை நாடவில்லை என்றும் காலைக் கதிர் எழுதியுள்ளது.
இந்த இடத்தில் ஒரு விடயத்தை சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். நினைவு கூர்தல் எனப்படுவது ஒரு சட்டப் பிரச்சினை மட்டும் அல்ல. அது ஓர் அரசியல் பிரச்சினை. குறிப்பாக நிலைமாறு கால நீதியின் கீழ் கடந்த 5 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நினைவு கூர்தலுக்கான உரிமை தமிழ் மக்களுக்கு வழங்கப்பட்டிருந்தது. நிலைமாறு கால நீதியின் நான்கு தூண்களில் ஒன்றாகிய இழப்பீடு என்ற பகுதிக்குள் அது வருகிறது. ஒரு மக்கள் கூட்டம் யாரையும் நினைவு கூரும் உரிமையை இழப்பீட்டு நீதி ஏற்றுக் கொள்கிறது; பாதுகாக்கின்றது. இந்த அடிப்படையில்தான் கடந்த ஆண்டுகளில் நினைவு கூர்தல் அனுஷ்டிக்கப்பட்டு வந்தது. ஆனால் இம்முறை ராஜபக்சக்கள் நினைவு கூர்தலுக்கான வெளியை முற்றாக அடைக்கப் போகிறார்களா? அப்படி அவர்கள் அடைப்பார்களாக இருந்தால் அது இலங்கைத் தீவில் கடந்த 5 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக நடைமுறையில் இருந்து வந்த நிலைமாறுகால நீதிச் செயல்பாடுகளை செங்குத்தாக முறிப்பதாக அமையும். நிலைமாறு கால நீதி என்பது உள்நாட்டு நீதி போதாது என்ற அடிப்படையில் வழங்கப்பட்ட ஓர் அனைத்துலக நீதி தான். உள்நாட்டு நீதி போதும் என்றால் ; உள்நாட்டு நீதியை இலங்கைத் தீவில் எல்லா சமூகங்களும் ஏற்றுக் கொள்ளும் ஒரு நிலைமை இருந்திருந்தால் ஏன் ஐ.நா. நிலைமாறுகால நீதி யைப் பரிந்துரைக்க வேண்டும்?
எனவே நிலைமாறு கால நீதியின் கீழ் கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக நினைவு கூர்தலை முன்னெடுத்த ஓர் அனுபவம் எனப்படுவது இலங்கைத் தீவின் நீதி பரிபாலன கட்டமைப்புக்கு வெளியே அதை ஓர் அரசியல் பிரச்சினையாக அணுக வேண்டும் என்பதைத்தான் காட்டுகின்றது. நினைவு கூர்தலுக்கான உரிமை எனப்படுவது ஒரு பண்பாட்டு உரிமை. அது ஒரு கூட்டு உரிமை. எனவே அரசியல் உரிமையும் கூட.
எனவே நினைவு கூர்தலுக்கான உரிமையை ஓர் அரசியல் விவகாரமாகவே அணுக வேண்டும். அதை சட்ட விவகாரமாக அணுகக் கூடாது. தொடக்கத்திலிருந்தே அதை சட்ட விவகாரமாக அணுகியது ஒரு செய்முறைத் தவறு. தமிழ் கட்சிகளில் முதன்மை உறுப்பினர்கள் சட்டவாளர்கள் ஆக இருப்பதனால் அவர்கள் தங்களுக்கு தெரிந்த ஒழுக்கத்துக்கு ஊடாக அதை அப்படி அணுகினார்களோ தெரியாது. ஆனால் ஒரு அரசியல் விவகாரத்தை சட்ட விவகாரமாக அணுகிய பின் இப்பொழுது அதை எப்படி ஓர் அரசியல் விவகாரமாக ஒரு போராட்டமாக முன்னெடுப்பது என்ற கேள்வி எழுகிறது.
இந்த கேள்வியின் அடிப்படையில் பார்த்தால் தமிழ் கட்சிகள் இணைந்து ஜனாதிபதிக்கு கடிதம் அனுப்பியது சரியா என்ற கேள்வியும் எழுகிறது. அப்படி என்றால் என்ன செய்திருக்க வேண்டும்?
ஆம் இந்தக் கேள்வி தான் முக்கியம். தமது கூட்டு உரிமையை வென்றெடுப்பதற்கான அரசியல் போராட்டங்களை புதிய வெகுசன எழுச்சிகளை அவர்கள் முன்னெடுத்திருக்க வேண்டும். குறைந்தபட்சம் தமிழ் பிரதிநிதிகள் தங்களால் இயன்ற எதிர்ப்பை பொது வெளியில் காட்டி இருந்திருக்க வேண்டும் நாடாளுமன்றத்துக்கு முன்னாலும் அல்லது மக்கள் கூடும் இடங்களிலும் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களும் உள்ளிட்ட தமிழ் அரசியல் பிரமுகர்கள் இது விடயத்தில் தமது எதிர்ப்பை ஒற்றுமையாக வெளிக்காட்டி இருக்கலாம்.
அரசியல் உரிமைக்கான போராட்டம் எனப்படுவது ஒருவிதத்தில் சட்டமறுப்புத்தான். சட்டமறுப்பு எனப்படுவது சட்டத்தை ஏற்றுக் கொள்ளாமல் போராடி சிறை போவதுதான். இந்தியாவில் காந்தியின் தலைமையில் அவ்வாறுதான் சட்டமறுப்பு போராட்டங்கள் முன்னெடுக்கப்பட்டன. அவற்றை சிறை நிறப்பு போராட்டங்கள் என்றும் அழைப்பது உண்டு. உலகம் முழுவதிலும் சமூக இயக்கங்களும் அரசியல் செயற்பாட்டு இயக்கங்களும் கட்சிகளும் அவ்வாறுதான் தமது எதிர்ப்பைக் காட்டி வருகின்றன.
இப்படிப்பட்ட ஒரு பின்னணியில் நினைவு கூர்தலுக்கான தமது உரிமையை வென்றெடுப்பதற்காக தமிழ் கட்சிகள் அதை ஒரு அரசியல் விவகாரமாக போராட வேண்டுமா அல்லது சட்ட விவகாரமாக சுருக்கி நீதி கேட்க வேண்டுமா? எது சரி? அதை ஒரு சட்ட பிரச்சினையாக அணுகுவது தமது கட்சிகளுக்கு இலகுவானது. பெருமளவுக்கு சட்டவாளர்கள் அரசியல்வாதிகளாக காணப்படும் ஒரு சூழலில் அதை ஒரு சட்டப் பிரச்சினை ஆகவே அவர்கள் கையாள முற்படுவார்கள். மாறாக அதை ஒரு சட்ட மறுப்பாக சிறை நிரப்பும் போராட்டமாக முன்னெடுக்க தமிழ் அரசியல்வாதிகளில் எத்தனை பேர் தயார்? இது விடயத்தில் தமிழ் அரசியல்வாதிகள் ரிஸ்க் எடுத்து தமது சௌகரிய வலையத்தை விட்டு வெளியே வந்து போராட வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. கடந்த பத்து ஆண்டுகளுக்கு மேலாக அவ்வாறு அர்ப்பணித்துப் போராடத் தயாராக இருந்த தலைவர்கள் எத்தனை பேர்?
பல மாதங்களுக்கு முன்பு சிறைக் கைதிகளுக்கான போராட்டம் தொடர்பான ஒரு உரையாடலின் போது இவ்வாறு படைப்புத்திறன் மிக்க அறவழிப் போராட்டங்களைக் குறித்து சிந்திக்க வேண்டும் என்பது சுட்டிக் காட்டப்பட்டது. அப்பொழுது ஒரு புதிய படைப்புத்திறன் மிக்க ஒரு செய்முறை சுட்டிக் காட்டப்பட்டது. அதன்படி தமிழ் நகரங்களின் மையங்களில் சிறை கூண்டை போன்ற ஒன்றைச் செய்து அதற்குள் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு தமிழ் அரசியல் பிரமுகர் சிறைக் கைதிகளுக்கு உரிய ஆடைகளோடு நாள் முழுதும் உள்ளே இருக்க வேண்டும். இப்படியாக தமிழ் நகரங்களிலும் தலைநகரத்தில் கொழும்பிலும் செய்யலாம். இது ஊடகங்களின் கவனத்தையும் ஈர்க்கும்; சொந்த மக்கள் மத்தியிலும் கொதிப்பை ஏற்படுத்தும் ; அனைத்துலக அளவிலும் கவனத்தை ஈர்க்கும். சிறைக் கைதிகளுக்காக இவ்வாறு போராடுவதற்கு எத்தனை அரசியல்வாதிகள் தயார்? இப்பொழுது நினைவு கூர்தலுக்கான கூட்டு உரிமைகள் தொடர்பிலும் அவ்வாறு ஒரு புதிய அறவழிப் போராட்ட முறைமை குறித்து சிந்திக்க வேண்டி இருக்கிறதா? அறவழிப் போராட்டம் எனப்படுவது அதுதான். அறவழிப் போராட்டம் எனப்படுவது குறியீட்டு வகைப்பட்ட உண்ணாவிரதமோ அல்லது சில மணி நேர கவன ஈர்ப்போ அல்லது ஒருநாள் எழுக தமிழ் எழுச்சியோ மட்டும் அல்ல. அதற்கும் அப்பால் அது ஆழமானது ; தொடர்ச்சியானது ; உக்கிரமானது. அப்படிப்பட்ட அறவழிப் போராட்டத்தை குறித்த தரிசனங்கள் இல்லாத ஒரு வெற்றிடத்தில் தான் இவ்வாறு கடிதம் எழுதும் ஒரு நிலைமை வருகிறதா ? அவ்வாறு அறவழிப் போராட்டங்களை குறித்த தரிசனங்கள் இல்லாத ஒரு வெற்றிடத்தில் தான் காணாமல் ஆக்கப்பட்டோரின் உறவினர்கள் ஆயிரத்தி முந்நூறு நாட்களைக் கடந்தும் போராடும் ஒரு நிலைமை காணப்படுகிறதா?
எனவே தமிழ் அரசியல்வாதிகள் முதலில் செய்ய வேண்டியது பொருத்தமான ஒரு அறவழிப் போராட்டத்தை முன்னெடுப்பதுதான். அதற்குரிய பொருத்தமான உரையாடல்களில்ஈடுபட்டு முழு உலகத்தையும் திரும்பிப் பார்க்க வைக்கும் பொருத்தமான படைப்புத்திறன் மிக்க அறவழிப் போராட்டம் ஒன்றை கண்டுபிடிப்பதுதான். அவர்கள் ஐக்கியப்பட்டு முதலில் செய்ய வேண்டியது அதைத்தான். இது விடயத்தில் தமிழ் அரசியல்வாதிகள் ; கருத்துருவாக்கிகள் ; செயற்பாட்டாளர்கள்; மதத்தலைவர்கள் ; படைப்பாளிகள் ; ஊடகவியலாளர்கள் போன்ற அனைவரும் ஒன்றிணைய வேண்டும். தமிழ் மக்களுக்கு இப்போது தேவையாக இருப்பது ஒரு புதிய படைப்புத்திறன் மிக்க அறவழிப் போராட்டம் தான்.
