கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை யாழ் திருநெல்வேலியில் அமைந்துள்ள திண்ணை உல்லாச விடுதியில் 7 கட்சிகள் கூடின. 13வது திருத்தத்தை முழுமையாக அமல்படுத்துமாறு இந்தியாவிடம் கோரிக்கை விடுப்பது அச்சந்திப்பில் நோக்கமாக இருந்தது. தமிழ் தேசிய மக்கள் முன்னணிக்கு அதில் அழைக்கப்படவில்லை.தமிழரசுக் கட்சி அழைக்கப்பட்ட போதிலும் பங்குபற்றவில்லை. மனோ கணேசனும் ரவுப் ஹக்கீமும் சந்திப்புக்காக கொழும்பிலிருந்து வந்திருந்தார்கள். எனினும்,எதிர்பார்த்தபடி ஒரு இறுதித்தீர்மானம் எடுக்கப்படவில்லை. தமிழரசுக் கட்சியையும் இணைத்துக் கொண்டு ஒரு தீர்மானத்தை எடுப்பது என்று முடிவெடுக்கப்பட்டது. இதுதொடர்பில் முடிவெடுப்பதற்கு தமிழரசுக்கட்சி கால அவகாசம் கேட்ட படியால் அக்கட்சியையும் இணைத்துக் கொண்டு இறுதி முடிவை எடுப்பது என்றும் தீர்மானிக்கப்பட்டுள்ளது. அதாவது இந்தியாவை நோக்கி எப்படிப்பட்ட ஒரு கோரிக்கையை முன்வைப்பது என்பது தொடர்பில் முடிவெடுப்பது ஒத்திவைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதே சரி.
இச்சந்திப்பை ஒழுங்குபடுத்தியது டெலோ இயக்கம். நடந்து முடிந்த நாடாளுமன்ற தேர்தலில் இயக்கத்துக்கு மூன்று ஆசனங்கள் கிடைத்தன. இது காரணமாக அந்த இயக்கத்தின் பேரம் பேசும் சக்தி அதிகரித்திருப்பதாக தோன்றுகிறது.அந்த இயக்கத்தின் உத்தியோகபூர்வ பேச்சாளர் குருசாமி சுரேந்திரன் தனது கட்சியின் உயர்ந்திருக்கும் பேரம் பேசும் சக்தியை சாத்தியமான வழிகளில் பிரயோகித்து தமிழ் அரசியலில் தமது கட்சியின் ஸ்தானத்தை மேலும் பலப்படுத்துவதற்காக உழைக்கும் ஒருவராகக் காணப்படுகிறார். டெலோவின் முயற்சியால் கடந்த ஏப்ரல் மாதத்திருந்து ஐந்து கட்சிகள் ஏதோ ஒரு ஒருங்கிணைப்பின் கீழ் செயற்பட்டு வருகின்றன. ஜெனிவா கூட்டத்தொடரின்போது அவை ஒரு கூட்டுக் கடிதத்தையும் அனுப்பியிருந்தன. அதன் அடுத்த கட்டமாக இந்தியாவை நோக்கி இப்படி ஒரு கோரிக்கையை முன்வைப்பது என்று மேற்படி கட்சிகள் தீர்மானித்தன.
மேற்படி சந்திப்புக்களில் சிலவற்றில் மாவை சேனாதிராஜா பங்குபற்றியிருக்கிறார்.அவர் பொதுவாக சந்திப்புகளுக்கு எதிரானவராக காணப்படவில்லை. ஆனால் முடிவெடுக்கும் தருணங்களில் அவர் சம்பந்தரையும் சுமந்திரனையும் மீறிச்சிந்திக்க முடியாதவராக காணப்படுகிறார். அதனால் கடந்த ஜெனிவா கூட்டத்தொடரின் போது கடிதம் அனுப்பும் விவகாரத்தில் தமிழரசுக்கட்சி கூட்டுக்குள் இருந்து பின்வாங்கியது. இப்போதும் கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை நடந்த கூட்டத்திலும் தமிழரசுக்கட்சி பங்குபற்றவில்லை. ஏனெனில் கூட்டமைப்புக்குள் உள்ள ஒப்பீட்டளவில் பெரிய கட்சி அது. மூத்த கட்சியும் அது. ஏனைய சிறிய கட்சிகளின் முயற்சிகளின் பின் செல்ல அது தயாரில்லை என்று தோன்றுகிறது.அதேசமயம் பங்காளிக் கட்சிகள் கூட்டமைப்புக்கு வெளியே இருக்கும் கட்சிகளோடு ஏன் ஒருவித ஒருங்கிணைப்பை நாடுகின்றன என்பதை குறித்து தமிழரசுக் கட்சி தன்னை சுய விசாரணை செய்து கொள்வதாகவும் தெரியவில்லை.கூட்டமைப்பு இப்போது இதயத்தால் ஒன்றிணைந்த ஒரு கூட்டாக இல்லை. அது தேவை கருதிய ஒரு கூட்டாகத்தான் இருக்கிறது. அதன் தலைவரான சம்பந்தர் பௌதிக ரீதியாக நடமாட முடியாத ஒருவராக மாறிவிட்டார். நடைமுறையில் சுமந்திரன்தான் செயற்படும் தலைவராக இருக்கிறார். கூட்டமைப்பின் செயற்படு தலைவராக மட்டுமல்ல தமிழரசுக் கட்சியின் முடிவுகளின் மீதும் செல்வாக்குச் செலுத்தும் ஒருவராக சுமந்திரன் காணப்படுகிறார்.எனவே மேற்படி கட்சிகள் ஒன்றுகூடி இந்தியாவுக்கு ஒரு கோரிக்கையை முன் வைப்பது என்ற விடயத்தில் சுமந்திரனை தவிர்த்துவிட்டு சென்றிருக்க முடியாது. சுமந்திரனை ஏதோ ஒரு விதத்தில் உள்ளீர்த்தே அந்த முடிவை எடுத்திருக்க வேண்டும். ஆனால் சுமந்திரனை விலக்கிக்கொண்டு சம்பந்தனிடம் அதற்குரிய ஆதரவு கேட்கப்பட்ட பொழுது சுமந்திரன் நிலைமைகளை குழப்பிவிட்டார் என்று மேற்படி கட்சி வட்டாரங்கள் கருதுகின்றன.
கடந்த சனிக்கிழமை கொழும்பில் இருக்கும் இந்தியத் தூதுவர் சம்பந்தரை அவருடைய இல்லத்தில் சென்று சந்தித்தார். தீபாவளி பண்டிகையை ஒட்டிய ஒரு சந்திப்பு என்று கூறப்பட்ட போதிலும் கூட மேற்படி ஐந்து கட்சிகளின் ஒருங்கிணைந்த முயற்சியை நோக்கி அவரைத் தூண்டும் உள்நோக்கம் அந்த சந்திப்பில் இருந்து இருக்கலாம் என்று ஊகிக்க இடமுண்டு. எனினும் சந்திப்புக்கு பின்னரும் தமிழரசுக்கட்சி கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை நடந்த சந்திப்பில் பங்குபற்றவில்லை. அக்கட்சி தனக்கு கால அவகாசம் தேவை என்று கேட்டிருந்தது. அதன்படி அக்கட்சியின் கருத்தையும் பெற்றுக்கொண்டு ஒன்றிணைந்த ஒரு கோரிக்கையை முன் வைக்கலாம் என்று கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை முடிவு எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.
மேற்படி சந்திப்புகளின் தொகுக்கப்பட்ட ஒரு சித்திரத்தை ஆராய்ந்தால் மிகத் தெளிவான சில விடைகள் கிடைக்கின்றன. முதலாவது கட்சிகளை ஒருங்கிணைக்கும் வேலைகளை சம்பந்தப்பட்ட கட்சிகளே செய்யுமாக இருந்தால் அதற்கு ஒரு வரையறை உண்டு. தேர்தல் நோக்கங்களைக் கொண்ட கட்சிகள் தங்களுக்கிடையே ஒரு பலமான ஐக்கியத்தை ஏற்படுத்த முடியுமென்றால் அது எப்பொழுதோ ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். அவ்வாறான ஓர் ஐக்கியம் ஏற்படாத ஒரு பின்னணியில்தான் தமிழ்தேசிய பரப்பில் மூன்று தரப்புகளை காணமுடிகிறது. இந்நிலையில் கட்சிகளாக விரும்பி ஒரு கூட்டை உருவாக்கக் கூடிய வாய்ப்புகள் பெருமளவு குறைவு என்பதே கடந்த 12 ஆண்டுகால அனுபவம் ஆகும். மாறாக பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் அல்லது சிவில் சமூக செயற்பாட்டாளர்கள் முயன்றால் அவ்வாறான ஒருங்கிணைப்பு வேலைகளைச் செய்யலாம் என்பது கடந்த ஆண்டுகளில் வெற்றிகரமாக நிரூபிக்கப்பட்டிருக்கிறது.
கடந்த ஆண்டு முழுவதிலும் குறிப்பாக கடந்த தேர்தல் முடிவுகளின் பின் கட்சிகள் தங்களுக்கிடையே சந்தித்து ஏதோ ஒரு புதிய ஒருங்கிணைப்புக்குப் போக முயற்சிக்கின்றன. ஆனால் அவர்களால் ஒரு பலமான ஐக்கியத்தை கட்டியெழுப்ப முடியவில்லை என்பதுதான் நமக்கு கிடைக்கும் தெளிவான சித்திரம் ஆகும். இதன்படி கட்சிகள் அல்லாத; தேர்தல் உள்நோக்கங்கள் இல்லாத சிவில் சமூக முன்னெடுப்புக்களால்தான் மேற்படி கட்சிகளை ஏதோ ஒரு கூட்டுக்குள் கொண்டு வரலாம் என்பது மறுபடியும் நிரூபிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இது முதலாவது.
இரண்டாவது இந்தியாவை நோக்கி ஒரு கோரிக்கையை முன்வைத்து தொடர்பில் கட்சிகள் மத்தியில் ஒத்த கருத்து இல்லை என்று தெரிகிறது. கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை நடந்த சந்திப்பின்போது இது தெளிவாக தெரிந்திருக்கிறது. விக்னேஸ்வரனின் கட்சி 13ஐ ஒரு தீர்வாக ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.அது முழுநிறைவான ஒரு கூட்டாட்சியை கேட்கிறது. ஆனால் 13ஐ தற்காலிகமான ஒரு தொடக்கமாக அவர்கள் ஏற்றுக் கொள்வார்கள் போல் தெரிகிறது. இதே நிலைப்பாடு ஏனைய கட்சிகள் மத்தியில் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. அடுத்த வாரம் தமிழரசுக் கட்சியையும் இணைத்துக் கொண்டு ஒரு பொது கோரிக்கையை தீர்மானிக்கும்போதும் இந்தப் பிரச்சினை மேலெழும். 13ஐ முழுமையாக அமல்படுத்துவது என்பதனை எந்த அடிப்படையில் ஒரு கோரிக்கையாக முன் வைப்பது என்பது.
இக்கோரிக்கை எங்கிருந்து வருகிறது?அண்மையில் இந்திய வெளியுறவுச் செயலர் இலங்கைக்கு விஜயம் செய்தபோது கூட்டமைப்புடனான சந்திப்பில் ஒரு விடயத்தை சூசகமாக தெரிவித்ததாக தெரிகிறது. அதாவது தமிழ்த் தரப்பு ஒருமித்த குரலில் ஒரு கோரிக்கையை முன்வைக்கும் போதுதான் இந்தியா அது தொடர்பில் ஏதாவது தீர்மானத்தை எடுக்கலாம் என்று அவர் சூசகமாக தெரிவித்திருக்கிறார். அந்த அடிப்படையில்தான் இந்த 13 விவகாரம் கையில் எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று தெரிகிறது. இந்தியா கடந்த 34 ஆண்டுகளாக 13ஆவது திருத்தத்தைத்தான் ஒரு தீர்வாக முன்வைத்து வருகிறது. எனவே இந்தியாவை மீண்டும் தலையிட வைப்பதற்கு 13ஆவது திருத்தத்தை ஓர் ஊக்கியாக பயன்படுத்தலாம் என்று மேற்படி ஐந்து கட்சிகளின் கூட்டுக்குள் இருக்கும் சில கட்சிகள் கருதுவதாகத் தெரிகிறது.
இனப்பிரச்சினையில் இந்தியாவை மீண்டும் தலையிட வைப்பது,அல்லது இந்தியாவை நோக்கி ஒரு பொதுக் கோரிக்கையை முன் வைப்பது போன்ற அனைத்து விடயங்களும் நீண்டகால நோக்கில் தமிழ் மக்களின் வெளியுறவுக் கொள்கை சார்ந்த விவகாரங்கள் ஆகும். இதுதொடர்பில் கட்சி நிலைப்பாடுகளுக்கு அப்பால் முழுத் தமிழ்த் தரப்பும் ஒருமித்த ஒரு பொது கொள்கைக்கு; பொது அணுகுமுறைக்கு போகவேண்டும். ஆனால் 13வது திருத்தம் தொடர்பில் தமிழ் கட்சிகள் மத்தியில் ஒத்த கருத்து கிடையாது. அதேசமயம், இந்தியாவின் பிராந்திய நலன்களை குறிப்பாக புவிசார் நிலன்களை பாதுகாக்கவேண்டும் என்ற விடயத்தில் எல்லாத் தமிழ் கட்சிகளும் ஏறக்குறைய ஒரே நிலைப்பாட்டில் உள்ளன என்பதனை இங்கே சுட்டிக்காட்ட வேண்டும்.
பொதுவாக கடும்போக்காளர்கள் என்று கருதப்படும் தமிழ் தேசிய மக்கள் முன்னணியானது இந்த விடயத்தை மிகத்தெளிவாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறது. இந்திய- இலங்கை உடன்படிக்கையை அக்கட்சி ஏற்றுக்கொள்கிறது. ஆனால் 13ஆவது திருத்தத்தை ஒரு தீர்வாக ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. இந்தியாவின் பிராந்திய நலன்களை பாதுகாக்கும் விடயத்தில் அக்கட்சியானது இந்தியாவோடு ஒத்துழைக்கும் என்பதனை அக்கட்சியின் தலைவர் அழுத்தமாகக் கூறி வருக்கிறார். ஆனால் இந்தியாவின் பிராந்திய நலன்களைப் பாதுகாப்பதற்காக ஒற்றையாட்சிக்கு உட்பட்ட 13ஆவது திருத்தத்தை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது என்பதனையும் அக்கட்சி தெளிவாக தெரிவித்துவிட்டது.
தமிழரசுக்கட்சி இந்திய இலங்கை உடன்படிக்கை எழுதப்பட்ட காலத்திலேயே 13ஆவது திருத்தத்தை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. ஆனால் அக்கட்சியானது இந்தியாவின் புவிசார் அரசியல் நலன்களுக்கு விரோதமான ஒரு கட்சி அல்ல. அக்கட்சியானது தனது வெளியுறவுக் கொள்கை இதுதான் என்பதனை தெளிவாக வரையறுத்து கூறாவிட்டாலும் கூட அதன் பல தசாப்தகால நடவடிக்கைகளைத் தொகுத்துப் பார்த்தால் அது இந்தியாவின் பிராந்திய நலன்களுக்கு பாதகமாக சிந்திக்கும் ஒரு கட்சி அல்ல.
மற்றது விக்னேஸ்வரனின் தமிழ் மக்கள் தேசிய கூட்டணி. விக்னேஸ்வரன் அவருடைய நிலைப்பாட்டை மிகத் தெளிவாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். அவர் 13ஆவது திருத்தத்தை ஒரு தீர்வாக ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.ஆனால் அதை தீர்வின் தொடக்கமாக ஏற்றுக் கொள்வதாக தெரிகிறது. அதே சமயம் இந்தியாவின் பிராந்திய நலன்களுக்கு எதிராக அக்கட்சி எந்த ஒரு நிலைப்பாட்டையும் இதுவரையிலும் எடுக்கவில்லை.
எனவே தொகுத்துப் பார்த்தால் ஒரு விடயம் தெளிவாகத் தெரிகிறது. தமிழ் கட்சிகளில் தமிழ்த் தேசிய நிலைப்பாட்டை கொண்ட கட்சிகள் என்று பார்த்தால் அரங்கில் உள்ள பெரும்பாலான கட்சிகள் இந்தியாவின் புவிசார் அரசியல் நலன்களுக்கு ஆதரவாகவே காணப்படுகின்றன. ஆனால் இந்தியாவின் புவிசார் அரசியல் நலன்களுக்காக 13வது திருத்தத்தை ஒரு உச்சமான தீர்வாக ஏற்றுக் கொள்வதில் கட்சிகளுக்கிடையே கருத்து பேதங்கள் உண்டு. இந்த அடிப்படையில் சிந்தித்தால் இந்தியாவின் புவிசார் அரசியல் நலன்களின் அடிப்படையில் கொழும்பின் மீது இந்தியா அழுத்தத்தை பிரயோகிக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை முன் வைப்பதில் மேற்படி கட்சிகள் மத்தியில் பெரியளவிற்கு முரண்பாடுகள் இருப்பதாக தெரியவில்லை. ஆனால் அவ்வாறு இந்தியாவை அழுத்தம் பிரயோகிக்க வைக்கத்தக்க ஒரு கோரிக்கையானது 13ஐ அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்க வேண்டுமா இல்லையா என்பதில்தான் கட்சிகளுக்கிடையே வேறுபட்ட கருத்துக்கள் உண்டு.
எனவே இப்பொழுது ஒரு தெளிவான சித்திரம் கிடைக்கிறது. இந்த கட்சிகள் இந்தியாவை அணுகுவது தொடர்பிலும் இந்தியாவுக்கும் அப்பால் அமெரிக்கா, ஐரோப்பிய யூனியன், சீனா உள்ளிட்ட எல்லா வெளி அரசுகளையும் எவ்வாறு அணுகவேண்டும் என்பது தொடர்பிலும் ஒரு பொருத்தமான வெளியுறவுக் கொள்கை தமிழ் கட்சிகள் மத்தியில் கிடையாது.
இலங்கை இனப்பிரச்சனை என்பது சாராம்சத்தில் ஒரு புவிசார் அரசியல் பிரச்சினைதான். தமிழ் மக்கள் அனுபவிக்கும் எல்லா துயரங்களுக்கும் காரணம் அவர்களுடைய புவிசார் அமைவிடம்தான். எனவே ஒரு புவிசார் அரசியல் விவகாரத்தை அணுகுவது தொடர்பில் பொருத்தமான ஒரு வெளியுறவுக்கொள்கை வேண்டும்.
ஈழத் தமிழர்களின் புவிசார் அரசியல் என்பது இந்தியாவுக்கும் ஈழத் தமிழர்களுக்கும் இடையிலான புவிசார் அருகாமையின்- Geographical proximity- அடிப்படையில்தான் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது. இந்தியாவை நோக்கி ஒரு பொதுக் கோரிக்கையை முன் வைப்பது, அல்லது இந்தியாவிடம் எதை எதிர்பார்ப்பது? அல்லது இந்தியாவுக்கும் ஈழத்தமிழர்களுக்கும் இடையிலான நலன்சார் பொதுப் புள்ளிகளை கண்டு பிடிப்பது போன்ற அனைத்தும் ஈழத்தமிழர்களின் நீண்டகால அரசியல் நோக்கில் அவர்களுடைய வெளியுறவுக் கொள்கையின் அடிப்படையில் தீர்மானிக்கப்பட வேண்டிய விவகாரங்கள் ஆகும்.
எனவே ஈழத் தமிழர்களுக்கு இப்பொழுது தேவையாக இருப்பது கட்சிகளுக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு தேசமாக சிந்திக்கின்ற வெளியுறவுக் கொள்கைதான். அதை அமல்படுத்தத் தேவையான ஒரு வெளியுறவு பொதுக்கட்டமைப்புத்தான். அப்படி ஒரு கட்டமைப்பை உருவாக்குவது என்றால் மக்கள் பிரதிநிதிகள் மற்றும் கட்சித் தலைவர்கள் உள்ளடங்களாக தாயகத்திலும், புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் மத்தியிலும் உள்ள செயற்பாட்டாளர்களும் புத்திஜீவிகளும் அக்கறையுள்ள எல்லோரும் இணைந்த ஒரு பொதுக் கட்டமைப்பை உருவாக்க வேண்டும். தமிழ் மக்கள் அரசியலை அரூபமாக சிந்திக்காமல் தூலமாக பிரயோக வடிவத்தில் சிந்திக்க வேண்டும். அதாவது கட்டமைப்புக்குள்ளால் சிந்திக்க வேண்டும். ஒரு பொதுவான வெளியுறவுக் கொள்கை ஒரு பொதுவான வெளியுறவு கட்டமைப்பு போன்றன இல்லாத ஒரு வெற்றிடத்தில்தான் இந்தியாவை நோக்கி எப்படிப்பட்ட ஒரு பொதுக் கோரிக்கையை முன்வைப்பது என்பது தொடர்பில் தெளிவற்ற நிலைமை காணப்படுகிறது. எனவே இந்த இடத்தில் தமிழ் மக்கள் ஆழமாக சிந்திக்க வேண்டியது பொருத்தமான கட்டமைப்புகளை எப்படி உருவாக்கலாம் என்பதுதான்.
பொருத்தமான கட்டமைப்புகள் இருந்தால் எந்த ஒரு நெருக்கடிக்குள் இருந்தும் விடுபடலாம் என்பதற்கு ஸ்ரீலங்காவில் அண்மைக்கால உதாரணம் உண்டு. டெல்டா திரிபு வைரஸ் நாட்டின் கழுத்தை நெரித்தது. ஒருபுறம் பொருளாதார நெருக்கடி. இன்னொரு புறம் வைரஸ் நெருக்கடி. மூன்றாவதாக ராஜதந்திர நெருக்கடி. இந்த மூன்று நெருக்கடிகளையும் சமாளிப்பதற்கு அரசாங்கம் அதன் வெளியுறவு அணுகுமுறைகளில் சுதாகரித்துக்கொள்ள வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டது. அவற்றிற்குரிய கட்டமைப்புகளையும் நிபுணத்துவ அறிவையும் அவர்கள் பயன்படுத்தினார்கள்.அந்த மாற்றங்களை முன்னெடுக்க கூடிய நபர்களை உரிய பதவிகளில் நியமித்தார்கள். அதன் விளைவாக அண்மை மாதங்களில் அரசாங்கம் அதன் வெளியுறவு அணுகுமுறைகளில் ஒப்பீட்டளவில் மாற்றங்களை காட்டியிருக்கிறது.
அவர்கள் ஒரு அரசுடைய தரப்பு.அவர்களிடம் எல்லாவற்றுக்கும் கட்டமைப்புக்கள் உண்டு. ஆனால் அரசற்ற தரப்பாகிய தமிழ் மக்களிடம் உரிய பொருத்தமான வெளியுறவுக் கொள்கையும் கிடையாது;வெளியுறவுக் கட்டமைப்பும் கிடையாது. இதுதான் பிரச்சினை.
