சீனக் கப்பல் விவகாரம் ஆனது இலங்கை தொடர்பான இந்தியாவின் ஆகப் பிந்திய ராஜதந்திரத் தோல்வியாக மாறுகிறதா இல்லையா என்பது ரணில் விக்ரமசிங்க எடுக்கப்போகும் முடிவில்தான் தங்கியிருக்கிறது. இக்கட்டுரை எழுதப்படுகையில் அக்கப்பலானது தன் பயணப் பாதையில் இருந்து விலகவில்லை என்றும், இலங்கைத் தீவில் இருந்து 600 கடல்மைல் தொலைவில் அது தொடர்ந்தும் மெதுமெதுவாக பயணித்து வருவதாகவும் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
கப்பலின் வருகை ஏற்கனவே இரண்டு அரசாங்கங்களினாலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட ஒன்று. ஆனால் இந்தியாவைப் பொறுத்தவரையிலும் அதன் பாதுகாப்பு நோக்க நிலையில் இருந்து பார்த்தால், அந்தக் கப்பலின் வருகையை இந்தியா ஏற்றுக்கொள்ளாது. ஏனென்றால் கிடைக்கப்பெறும் தகவல்களின்படி அந்தக் கப்பலானது ஆராய்ச்சி கண்காணிப்பு கப்பல் என்று கூறப்பட்ட போதிலும்கூட அது அதைவிட ஆழமான ராணுவ பரிமாணத்தை கொண்டது என்று கூறப்படுகிறது.
அம்பாந்தோட்டை துறைமுகத்தில் அது கிட்டத்தட்ட 7 நாட்கள் தரித்து நிற்கும் என்று ஏற்கனவே இரு நாடுகளினாலும் தீர்மானிக்கப்பட்டது. நாட்டு மக்களுக்கு எரிபொருள் தட்டுப்பாடாக இருக்கும் ஒரு கொடுமையான காலகட்டத்தில், ஒரு பிராந்தியப் பேரரசின் கண்காணிப்பு கப்பலுக்கு அம்பாந்தோட்டை துறைமுகத்தில் எரிபொருளை மீள நிரப்ப போவதாக கூறுகிறார்கள். அனைத்துலக நியமங்களின்படி அவ்வாறு செய்ய வேண்டும் என்றும் கூறப்படுகிறது.
அக்கப்பலில் கடலின் ஆழத்துள் காணப்படும் நீர்மூழ்கி வழித்தடங்களை ஆராயும் சக்திமிக்க உபகரணங்கள் பொருத்தப்பட்டு இருப்பதாக சந்தேகிக்கப்படுகிறது. அதுதான் இந்தியாவின் அதிக கரிசனைக்கு காரணமாக இருக்கலாம். இந்த விடயத்தில் இந்திய ஊடகங்கள் அதிகம் பதட்டமடைவதாகத் தெரிகிறது. இந்திய ஊடகங்கள் மத்தியில் இந்த விடயம் கையாளப்படும் விதம் இந்தியாவின் அக்கறையைக் காட்டுகிறது.
கடந்த ஆறு மாத காலமாக இலங்கை தீவின் பொருளாதார நெருக்கடியில் முதலில் உதவிய நாடாகவும் அதிகம் உதவிய நாடாகவும் இந்தியா காணப்படுகிறது. கிட்டதட்ட நான்கு பில்லியன் அமெரிக்க டொலர்கள் வரை இந்தியா உதவியுள்ளது. இந்தியாவின் உதவி இல்லை என்றால் ரணில் விக்ரமசிங்க இப்பொழுது ஏற்படுத்தியிருக்கும் பெரும்பாலான மாற்றங்களை செய்திருக்கவே முடியாது. அதனால்தான் அவர் ஜனாதிபதியாக பதவியேற்ற பின் நாடாளுமன்றத்தில் ஆற்றிய உரையில், அந்த உதவியை உயிர் மூச்சு என்று வர்ணித்திருந்தார். இந்த உதவிகள் மூலம் இந்தியா கடந்த ஆறு மாத கால பகுதிக்குள் குறிப்பிட்டுச் சொல்லக்கூடிய ஆறு உடன்படிக்கைகளை எழுதியிருக்கிறது. இந்த உடன்படிக்கைகளில் இரண்டு மிகவும் முக்கியமானவை. ஒன்று மன்னாரிலும் யாழ்ப்பாணத்தின் தீவுப் பகுதியிலும் மீளப் புதுப்பிக்கும் எரிசக்தி திட்டங்களை நிர்மாணிப்பது.யாழ்ப்பாணத்தின் தீவுப் பகுதியில் அத்திட்டங்களை நிர்மானிப்பதற்கு முதலில் சீனா முன்வந்தது. இலங்கை அரசாங்கம் சீனாவுக்கு அனுமதியும் வழங்கியது.ஆனால் இப்பொழுது இந்தியா அந்தத் திட்டங்களை தன்னுடையதாக்கிக் கொண்டுவிட்டது.
இரண்டாவது எம்.ஆர்.சி.சி என்று அழைக்கப்படும் ஓர் உடன்படிக்கை. அதாவது கடலில் விபத்துக்கள் ஏற்படும் போது கப்பல்களை மீட்ப்பதற்கான ஒரு கண்காணிப்பு வலைப்பின்னலை உருவாக்கும் உடன்படிக்கை. அது இப்பிராந்தியக் கடலை தொடர்ச்சியாக தனது தொழில்நுட்ப கண்காணிப்புக்குள் வைத்திருப்பதற்கு இந்தியாவுக்கு உதவும்.
இவ்வாறான உடன்படிக்கைகளின் மூலம் இந்தியா தனது பிராந்தியக் கடலில் தனது கண்காணிப்பு மேலாண்மையை ஒப்பிட்டளவில் அதிகப்படுத்தியுள்ளது. ஆனால் அதன் பொருள் பிராந்திய கடலில் ஏற்கனவே நிலை கொண்டுள்ள சீனாவை அகற்றிவிடலாம் என்பதல்ல. அம்பாந்ட்டையில் இருந்து சீனாவை அகற்றுவது என்று சொன்னால் குறைந்தது 90 ஆண்டுகள் காத்திருக்க வேண்டும்.துறைமுக நகரத்தில் இருந்தும் சீனா அவ்வளவு சுலபமாக விலகிச் செல்லாது. திறந்த சந்தைப் பொருளாதாரத்தின் அனுகூலங்களை நன்கு பயன்படுத்தி இலங்கைத்தீவின் மீது தனது செல்வாக்கை நிரந்தரமாகப் பலப்படுத்தும் உடன்படிக்கைகளை சீனா செய்து கொண்டு விட்டது. அவற்றை முறிப்பது என்று சொன்னால் அது ராஜ்ய வழமைக்கு முரணானது. இக்கப்பலின் விவகாரமும் அப்படித்தான். கப்பலின் வருகை தொடர்பான நிகழ்ச்சி நிரல் ஏற்கனவே ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட ஒன்று. அதை முறித்துக் கொண்டு இலங்கை திடீரென்று கப்பலை வரவேண்டாம் என்று கேட்க முடியாது. அதனால்தான் இலங்கை அரசாங்கம் கப்பல் வரும் திகதியை பின்போடுமாறு கேட்கிறது. ஆனால் அதற்கு சீனா வழங்கிய பதில் பெருமளவுக்கு இந்தியாவின் மீது விமர்சனங்களை தெரிவிப்பதாகக் காணப்படுகிறது.
கடந்த ஆறு மாத காலமாக இலங்கைக்கு உதவிய காரணத்தால் இப்ராந்தியத்தில் தனது மேலாண்மை முன்னரை விட அதிகரித்திருப்பதாக இந்தியா கருதக்கூடும். எனவே சீனக் கப்பல் விவகாரத்தை பயன்படுத்தி தன்னுடைய புதிய பேர பலத்தை பரிசோதிக்க இந்தியா விரும்பக்கூடும். ஆனால் அதைத்தான் சீனாவும் செய்யும். ஏனெனில் இலங்கைத்தீவில் சீனாவின் முதலீடுகள் அரசியல் முதலீடுகள்தான், ராணுவ முதலீடுகள்தான். தூய பொருளாதார முதலீடுகள் அல்ல. எனவே தொகுத்துப் பார்த்தால் இதில் சீனாவுக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையிலான பிராந்திய போட்டிக்குள் இலங்கை சிக்குண்டிருப்பது தெரியும்.
இலங்கைத் தீவு இந்தியாவின் செல்வாக்கு மண்டலத்தில் அமைந்திருக்கும் ஒரு தீவு. இந்தியாவின் செல்வாக்கை மீறி, சீனா இலங்கைத்தீவில் பலமாகக் காலூன்றிவிட்டது. அது இப்பிராந்திய யதார்த்தத்திற்கு முரணானது. அது எப்படி சாத்தியமானது?
தமிழ் மக்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டதால்தான் அது சாத்தியமானது.தமிழ் மக்களுக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையிலான உறவு சுமூகமாக இல்லாத காரணத்தால்தான் அது சாத்தியமானது. ஈழத் தமிழர்களுக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையிலான விரிசல்களை வெற்றிகரமாக கையாண்டு கொழும்பில் இருந்த அரசாங்கங்கள் சீனாவை தீவுக்குள் கொண்டு வந்துவிட்டன. அம்பாந்தோட்டை துறைமுக குத்தகை உடன்படிக்கையும் கொழும்பு துறைமுகத்துக்கு அருகில் கட்டப்பட்டு வரும் சீன துறைமுகப்பட்டினமும் இந்தியாவின் பேரபலம் குறைந்து போய் இருப்பதை நிரூபிக்கும் தூலமான உதாரணங்கள் ஆகும்.
அவை மட்டுமல்ல கடந்த ஆறு மாத காலமாக இலங்கைத் தீவு இந்தியாவின் உதவிகளில் பெருமளவுக்கு தங்கி இருக்கிறது. அது காரணமாகத்தான் இந்தியா ஆறு உடன்படிக்கைகளை செய்ய முடிந்தது. ஆனாலும் தமிழ் மக்கள் சம்பந்தப்பட்ட உடன்படிக்கைகள் பொறுத்து இந்தியா இப்பொழுதும் இக்கட்டுரை எழுதப்படும் கணம் வரையிலும் பலமான நிலையில் இல்லை. உதாரணமாக பலாலி விமான நிலையத்தை மீளத் திறப்பது, காங்கேசன் துறைக்கும் காரைக்காலுக்கும் இடையே ஒரு பயணிகள் படகு சேவையை தொடங்குவது, தலைமன்னாரில் இருந்து மற்றொரு படகு சேவையை தொடங்குவது…. போன்ற விடயங்களில் குறிப்பிட்டுச் செல்லக் கூடிய முன்னேற்றங்களை காண முடியவில்லை. பலாலி விமான நிலையத்தை மீளத் திறந்த பெருமையை யார் தட்டிக் கொள்வது என்பதில் டக்ளஸ் தேவானந்தாவும் வட மாகாண ஆளுநரும் போட்டி போடுகிறார்கள். அவ்விமான நிலையம் இம்மாத இறுதிக்குள் திறக்கப்படும் என்று கூறப்படுகிறது. இப்படி ஏற்கனவே பல தடவைகள் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் பலாலியில் இருந்து விமானம் புறப்படுவதும்,காங்கேசன்துறையில் இருந்து கப்பல் புறப்படுவதும், திருநாளைப் போவாரின் கதைகளாகத்தான் காணப்படுகின்றன.
மேலும் யாழ்ப்பாணத்தில் இந்திய நிதி உதவியோடு கட்டப்பட்ட கலாச்சார மண்டபத்தை இன்றுவரை திறக்க முடியவில்லை. அது சில மாதங்களுக்கு முன்பு, அதாவது இந்தியா இலங்கையோடு ஆறு உடன்படிக்கைகளை கையெழுத்திட்ட அன்று சம்பிரதாயபூர்வமாக திறக்கப்பட்டது.திறப்பு விழாவிற்கு சொஃப்ட் ஓப்பனிங் என்று பெயர் வைக்கப்பட்டது. அதன்பின் இந்தியப் பிரதமர் இலங்கைக்கு வருவார் என்றும் அப்பொழுது கோலாகலமாக அது திறந்து வைக்கப்படும் என்றும் கூறப்பட்டது. ஆனால் இன்றுவரையிலும் அந்த மண்டபம் திறக்கப்படவே இல்லை. யாழ்ப்பாணத்தின் மிக உயரமான ஒரு கட்டடமாகவும் தமிழ் மக்களின் அரசியலில் இந்தியாவின் செல்வாக்குக்குள்ள வரையறைகளை உணர்த்தும் ஒரு கட்டடமாகவும் அது தொடர்ந்தும் காணப்படுகிறது.
தனது செல்வாக்கு மண்டலத்துக்குள் சீனா பலமாக காலூன்றி விட்டதை இந்தியா தொடர்ந்தும் சகித்துக் கொண்டிருக்கிறது.ஆனால் ரஷ்யா அவ்வாறு சகித்துக் கொள்ளவில்லை. அதனால்தான் உக்ரைனில் ரஷ்யா ஒரு குரூரமான யுத்தத்தை தொடர்ந்து முன்னெடுத்து வருகிறது.அது நேட்டோவுக்கும் ரஷ்யாவுக்கும் இடையிலான ஒரு நிழல் யுத்தமே.
ஆனால் இலங்கைத்தீவில் அப்படி ஒரு மோதலுக்கான தீர்மானத்தை எடுக்கும் நிலையில் அமெரிக்காவும் இல்லை இந்தியாவும் இல்லை. அது மட்டுமல்ல அப்படி ஒரு தீர்மானத்தை எடுத்தால், அமெரிக்காவோ அல்லது இந்தியாவோ தமிழ் மக்களைத் தமது பக்கம் வென்றெடுக்க வேண்யிருக்கும். ஏனென்றால் தமிழ் மக்களின் நலன்களை முன்னிறுத்தித்தான் எந்த ஒரு வெளிச்சக்தியும் சீனாவுக்கு எதிராக உள்ளிறங்கலாம். ஏற்கனவே ஒரு தடவை இந்தியா அவ்வாறு உள்ளிறங்கியது. அது தன் படைகளை இறக்கியது. அப்பொழுது ரஷ்யாவுக்கும் அமெரிக்காவுக்கும் இடையிலான பனிப் போர் நடந்து கொண்டிருந்தது. அப் பனிப்போரை தமிழ் மக்களும் சிங்கள மக்களும் நிஜப்போர் ஆக முன்னெடுத்தார்கள். அமெரிக்கா கொழும்பிலிருந்த அரசாங்கத்தை ஆதரித்தது. இந்தியா தமிழ்ப் போராளிகளை ஆதரித்தது; ஆயுதமும் பயிற்சியும் வழங்கியது; தமிழகத்தை பின் தளமாகத் திறந்து விட்டது. முடிவில் ஈழப் போரை பயன்படுத்தி இந்தியா இலங்கை தீவின் மீதான தனது மேலாண்மையை பேணத்தக்க ஓர் உடன்படிக்கையை செய்து கொண்டது. அதன் விளைவின் விளைவுகள் இந்தியாவுக்கும் தமிழ்மக்களுக்கும் இடையிலான உறவில் விரிசல்களை ஏற்படுத்தின. ஆனால் அந்த உடன்படிக்கை இப்பொழுது ஏறக்குறைய காலாவதியாகி விட்டதா என்று கேட்கும் அளவுக்கு சீனா இச்சிறிய தீவினுள் காலூன்றி விட்டது.
அதேசமயம் தமிழ் மக்களை ஒரு கருவியாக கையாண்டு தன்னுடைய பிராந்திய நலன்களை நிறைவேற்ற முயன்ற இந்தியா தமிழ் மக்கள், சிங்கள மக்கள் ஆகிய இரண்டு தரப்புக்கும் நண்பனாக இருக்க முயன்று, முடிவில் இரண்டு தரப்பையுமே பகைத்துக் கொண்டு விட்டது. அதன் விளைவுதான் இலங்கை தீவில் சீனாவின் பிரசன்னம் ஆகும்.
பிராந்திய யதார்தத்துக்கு முரணாகவும்,இந்தியாவின் செல்வாக்கு மண்டலத்துக்கு எதிராகவும், இலங்கைத்தீவில் சீனா காலூன்றி விட்டது. இவ்வாறு இலங்கைத்தீவில் ஏற்கனவே காலூன்றியிருக்கும் சீனாவின் பேர பலத்தை பரிசோதிக்கும் ஆகப்பிந்திய ஒரு விடயமாக யுவான் வாங்-5 கப்பல் விவகாரம் காணப்படுகிறது.
இந்தியாவோ அமெரிக்காவோ விரும்பினாலும்கூட இலங்கைத்தீவிலிருந்து சீனா அகற்றப்பட முடியாத ஒரு சக்தியாக தொடர்ந்தும் நிலைகொண்டிருக்கும் என்பதே இப்போதுள்ள பிராந்திய யதார்த்தம் ஆகும். பொருளாதார நெருக்கடியை பயன்படுத்தி வேண்டுமானால் அமெரிக்காவும் இந்தியாவும் தங்கள் பங்கிற்கு இலங்கைத்தீவின் ஏதாவது ஒரு பாகத்தில் பலமாகக் கால் ஊன்றலாம். அதாவது சீனாவிடம் ஒரு பகுதி, இந்தியாவிடம ஒரு பகுதி, அமெரிக்காவிடம் ஒரு பகுதி, மொத்தத்தில் இக்குட்டித் தீவு பேரரசுகள் பங்கிடும் ஒரப்பம்.
