புலம்பெயர்ந்த தமிழ் அமைப்புகளின்மீதான தடை நீக்கம்: ரணில் பொறி வைக்கிறாரா?

– யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து நிலாந்தன் எழுதுகின்றார்

பொதுவாக ரணில் விக்ரமசிங்கவின் காலம் என்றால் ஜனநாயகவெளி ஒப்பீட்டளவில் அதிகமாக இருப்பதுண்டு. எனினும் இம்முறை அவர் அதிர்ஷ்ட லாபச் சீட்டில் ஜனாதிபதியாக வந்த பொழுது அவருடைய முதல் வேலை மக்கள் போராட்டத்தை முறியடிப்பதுதான். அதில் அவர் தற்காலிகமாக வெற்றி பெற்றிருக்கிறார். அந்த வெற்றிக்காக அவர் முன்னெடுத்த வழிமுறைகள் மனித உரிமை அமைப்புக்களால் கடுமையாக விமர்சிக்கப்பட்டன. அதாவது இம்முறை அவர் ஆட்சிக்கு வந்ததும் தென்னிலங்கையில் ஜனநாயக வெளி ஒப்பீட்டளவில் சுருங்கியது எனலாம். மக்கள் போராட்டங்கள் காரணமாக அந்த வெளி கடந்த மூன்று மாதங்களாக குறிப்பிட்டுச் செல்லக்கூடிய அளவுக்கு அதிகரித்து வந்தது. ஆனால் ரணில் அதைச் சுருக்கி விட்டார்.

இவ்வாறு தென்னிலங்கையில் மக்கள் எழுச்சிகளின் விளைவாக அதிகரித்து வந்த ஜனநாயக வெளியை குறுக்கிய ஒருவர்,எப்படித் தமிழ் மக்களுக்கு ஜனநாயக வழியை அதிகப்படுத்துவார் என்று எதிர்பார்ப்பது? ஆனால் தென்னிலங்கை நிலவரமும் தமிழ்ப் பகுதிகளின் நிலவரமும் ஒன்று அல்ல.  தென்னிலங்கையில் போராட்டத்தை தொடர்ந்து அனுமதித்தால் ரணில் தன்னுடைய ஆட்சியை பாதுகாக்க முடியாது. அதேசமயம் தமிழ் பகுதிகளில் அவ்வாறான போராட்டங்கள் எவையும் இடம்பெறவில்லை. மேலும் ஜெனிவா கூட்டத் தொடரை நோக்கி அவ்வாறு தமிழ் மக்களின் அரசியலில் ஜனநாயக வழியை அதிகப்படுத்த வேண்டிய தேவை ரணிலுக்கு உண்டு. கடந்த நல்லாட்சி என்று அழைக்கப்பட்ட ஆட்சிக் காலத்தில் அவர் அதைச் செய்தார். அவர் திறந்துவிட்ட அதிகரித்த ஜனநாயக வெளிக்குள்தான் தமிழ் மக்கள் பேரவை எழுச்சி பெற்றது, இரண்டு எழுக தமிழ்கள் இடம்பெற்றன.

இம்முறையும் அவர் அவ்வாறு தமிழ் மக்களுக்கு ஜனநாயக வெளியை அகலப்படுத்துவாரா என்று பார்க்க வேண்டும். கடந்த வாரம் அவர் புலம்பெயர்ந்த தமிழ் அமைப்புகள் மற்றும் தனி நபர்கள் மீதான தடைகளை அகற்றினார். அதை அவர் நல்லாட்சி என்று அழைக்கப்பட்ட ஆட்சிக் காலத்திலும் செய்தார்.அதைவைத்து அவர் ஜனநாயக வெளியை அதிகப்படுத்துகிறார் என்று எடுத்துக் கொள்ளலாமா? இல்லை. ஏனென்றால் புலம்பெயர் தமிழர்கள் இப்பொழுது நாட்டுக்குத் தேவை. புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் நாட்டில் முதலீடு செய்தால் நாட்டின் செல்வச் செழிப்பை அதிகப்படுத்தலாம். நாடு இப்பொழுது எதிர்கொள்ளும் பொருளாதார நெருக்கடியில் இருந்து விடுபடுவதற்கு புலம்பெயர் தமிழர்களின் முதலீடுகள் தேவை என்பதனை ரணில் மட்டுமல்ல கோட்டாபயவம் ஏற்றுக் கொண்டிருந்தார். இப்பொழுது ரணில் அமைப்புகள் மற்றும் தனி நபர்கள் மீதான தடைகளை அகற்றி இருக்கிறார். இது புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களுக்கு விடுக்கப்பட்டிருக்கும் ஓர் அழைப்பு.

இந்த அழைப்புக் குறித்து புலம் பெயர்ந்த தமிழ் அமைப்புகள் என்ன செய்ய வேண்டும்?

இந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் நாட்டில் முதலீடு செய்வதற்கு முண்டியடித்துக் கொண்டு வரத் தேவையில்லை. நிதானமாக முடிவெடுக்கலாம். இந்த அரசாங்கமும் ஒரு நாள் மாறும். மாறும்போது எப்படி கோட்டாபய வந்ததும் ரணில் தடை நீக்கிய அமைப்புக்கள், தனி நபர்கள் மீண்டும் தடை செய்யப்பட்டார்களோ, அப்படி இந்த நிலையும் மாறலாம். எனவே புலம் பெயர்ந்த தமிழ் அமைப்புகள் விழிப்பாக இருக்க வேண்டும். தமிழ் முதலீடுகளை நாட்டுக்குள் கொண்டு வருவது என்று சொன்னால் அதற்கு ஓர் அரசியல் சூழல் ஏற்படுத்தப்பட வேண்டும். தமிழ் மக்களை நாட்டின் பொருளாதாரத்தில் பங்காளிகளாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அதாவது தமிழ் மக்களை முதலீட்டாளர்களாக இணைப்பதற்கு பதிலாக தமிழ் மக்களை அரசியல் பொருளாதார பங்காளிகளாக இணைக்க வேண்டும்.அதற்கு முதலில் அரசியல் தீர்வு ஒன்று வேண்டும்.

இப்பொழுது முதலீடு செய்தவர்கள் சில ஆண்டுகளின் பின் அவற்றை திருப்பி எடுத்துக் கொள்ளும் ஒரு நிலைமை வரக்கூடாது. எனவே இனப் பிரச்சினைக்கு தீர்வு தரப்படாத ஒரு பின்னணிக்குள் புலம்பெயர்ந்த தமிழ் முதலீட்டாளர்கள் கண்ணை மூடிக்கொண்டு ரணிலின் அழைப்பை ஏற்கத் தேவையில்லை. பதிலாக இத்தருணத்தை பயன்படுத்தி ரணில் விக்ரமசிங்கவின் மீது அழுத்தங்களைப் பிரயோகிக்கலாம். ஒரு தீர்வை முதலில் கொண்டு வாருங்கள், அதற்குரிய நல்லெண்ண சூழலை முதலில் உருவாக்குங்கள். உதாரணமாக பயங்கரவாத தடைச் சட்டத்தை நீக்குங்கள், கைதிகளை விடுதலை செய்யுங்கள், காணிகளை விடுவியுங்கள்,காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்களுக்கு நீதியை நிவாரணத்தை வழங்குங்கள். இவற்றின் மூலம் ஒரு நல்லெண்ண சூழலை பயமற்ற சூழலை ஏற்படுத்துங்கள். அதைத்தொடர்ந்து அரசியல் தீர்வுக்கான பேச்சுவார்த்தைகளைத் தொடங்குங்கள். அதில் புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களையும் பங்காளிகள் ஆக்குங்கள். ஒரு தீர்வு கிடைக்கட்டும். அதன் பின் நாங்கள் முதலீடு செய்கிறோம் என்று நிபந்தனை விதிக்கலாம்.

ரணில் விக்ரமசிங்க உள்நாட்டில் மிகவும் பலவீனமான ஒரு தலைவர். அவருக்கு மக்கள் ஆணை இல்லை. அது மட்டுமல்ல. மக்கள் ஆணையை இழந்த ஒரு நாடாளுமன்றத்துக்கு அவர் தலைமை தாங்குகிறார். மக்கள் ஆணையை இழந்த தாமரை மொட்டு கட்சியின் பெரும்பான்மையில் அவர் தங்கியிருக்கிறார். எனவே இனப் பிரச்சினை தொடர்பில் அவர் தமிழ் மக்கள் ஏற்கத்தக்க ஒரு தீர்வை முன் வைக்க முடியாது.அப்படி ஒரு தீர்வை முன்வைக்காதவரை புலம்பெயர் தமிழர்கள் நாட்டுக்குள் முதலீடுகளை கொண்டு வர முடியாது.

தமிழ்மக்கள் ஏன் புலம்பெயர்ந்தார்கள்? ஏனென்றால் நாட்டுக்குள் பாதுகாப்பு இல்லை என்பதனால்தான். கடந்த ஒரு நூற்றாண்டு காலமாக தென்னிலங்கையில் தமிழ் மக்களின் சொத்துக்களை குறி வைத்து தாக்குதல்களை நடத்தப்பட்டன.தென் இலங்கையில் ஒரு காலம் தமிழ் மக்கள் செழித்தோங்கி வாழ்ந்தார்கள். அது சிங்கள பௌத்த பெருந்தேசியவாதிகளின் கண்களை உறுத்தியது. இந்த பொறாமை காரணமாகத்தான் அவர்கள் தென்னிலங்கையில் நடந்த ஒவ்வொரு இன அழிப்புத் தாக்குதலின் போதும் தமிழ் மக்களின் சொத்துக்களைக் குறி வைத்துத் தாக்கினார்கள். அதைத்தான் பின்னாளில் முஸ்லிம்களுக்கும் செய்தார்கள். தென்னிலங்கையில் சிங்களவர்கள் அல்லாத ஏனைய இனங்கள் நிதி ரீதியாக செழித்தோங்குவதைக் கண்டு சகிக்க முடியாத ஒரு கூட்டு மனோ நிலை சிங்கள பௌத்த பெருந்தேசிய வாதத்திடம் உண்டு. அது இப்பொழுது மாறிவிட்டதா?

அந்த மனநிலையின் விளைவாகத்தான் தமிழ் மக்கள் தென்னிலங்கையில் இருந்து வெளியேறும் ஒரு நிலைமை ஏற்பட்டது. ஆனால் புலப் பெயர்ச்சியானது சிங்கள பெருந்தேசிய வாதம் கற்பனை செய்ய முடியாத வேறு ஒரு வளர்ச்சியை ஏற்படுத்திவிட்டது. புலம் பெயர்ந்து சென்ற சென்ற தமிழர்கள் புலம்பெயர்ந்து சென்ற நாடுகளில் மிக விரைவாக தங்களை ஸ்தாபித்துக் கொண்டார்கள். நிதி ரீதியாக செழித்தோங்கினார்கள். சில தசாப்தங்களுக்கு முன்பு ரூபாய்களோடு முதலாளிகளாக காணப்பட்டவர்கள்,புலம்பெயர்ந்த பின் டொலர்களை விசுக்கும் பெரு வணிகர்களாக மாறினார்கள். எந்தத் தமிழர்களை தென்னிலங்கையில் இருந்து அகற்ற வேண்டும் என்று திட்டமிட்டு இன அழிப்பு முன்னெடுக்கப்பட்டதோ, அதே தமிழர்கள் இப்பொழுது கொழும்புக்கு திரும்பி வந்து தனது டொலர்களால் காணிகளையும் கட்டிடங்களையும் விலைக்கு வாங்குகிறார்கள். சிங்கள மக்கள் விற்கும் காணிகளை வாங்கி அங்கெல்லாம் அடுக்குமாடித் தொடர்களைக் கட்டி வருகிறார்கள். இங்கே ஒரு உதாரணத்தைச் சுட்டிக்காட்ட வேண்டும்.

எதிரிசிங்க குரூப் ஒஃப் கொம்பனி என்று அழைக்கப்படும் ஒரு பிரம்மாண்டமான வணிக நிறுவனம் தென்னிலங்கையில் வந்துரோத்து நிலையை அடைந்தது. நூற்றுக்கணக்கான நகைக்கடைகள், சுவர்ணவாகினி என்று அழைக்கப்படும் ஊடக நிறுவனம் போன்றவற்றைச் சொந்தமாக கொண்டிருந்த எதிரிசிங்க குரூப் ஒஃப் கொம்பனி வங்குரோத்தானபோது அதை புலம்பெயர்ந்து வாழும் ஒரு தமிழ் பெரு வணிகர் விலைக்கு வாங்கினார். அவர் ஏற்கனவே ஒரு ஊடகப் பெரு வணிகரும் ஆவார். இவ்வாறு தென்னிலங்கையில் வங்குரோத்தாகும் கொம்பனியை விலைக்கு வாங்கும் அளவுக்கு தமிழ் மக்கள் நிதி ரீதியாகப் பலம் மிக்கவராக காணப்படுகிறார்கள். புலப்பெயர்ச்சி தமிழ் மக்களை ஒரு விதத்தில் சிதறடித்திருக்கிறது. இன்னொரு விதத்தில் உலகில் மிகவும் கவர்ச்சியான,பலம் வாய்ந்த ஒரு டயஸ்பொறவை உருவாக்கி இருக்கிறது. இந்த வளர்ச்சியை சிங்கள பௌத்த பெருந்தேசிய வாதம் கணித்திருக்கவில்லை. அதன் விளைவாகத்தான் புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களை நாட்டில் முதலீடு செய்யுமாறு கோட்டாவும் கேட்டார். இப்பொழுது ரணிலும் கேட்கிறார்.

மேலும் ஜெனிவாவில் அரசாங்கத்துக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளை முன்னெடுப்பது புலம்பெயர்ந்த தமிழ் அமைப்புகள்தான். எனவே இவர்களோடு சுமுகமான உறவை வைத்துக் கொள்வதன் மூலம், அரசாங்கம் ஜெனிவாவில் தனக்கு ஏற்படக்கூடிய நெருக்கடியின் அளவைக் குறைக்கலாம்.

ஆனால் எந்தக் காரணத்தால் தமிழ் மக்கள் தென் இலங்கையில் இருந்து துரத்தப்பட்டார்களோ அந்த காரணங்களை அகற்ற ரணில் விக்ரமசிங்க தயாரா என்ற கேள்விக்கு விடை இல்லாமல் புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் நாட்டில் முதலீடு செய்ய முன்வரக்கூடாது. அது போலவே ஜெனிவாவில் அரசாங்கத்தின் மீது நெருக்கடியைப் பிரயோகிக்கும் செய்முறைகளையும் நிறுத்தக்கூடாது.

இந்தவிடயத்தில் புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் முதலில் ஓர் அமைப்பாகத் திரள வேண்டும். அதன்பின் அந்த அமைப்பானது அனைத்துலகை வளமைகளின் ஊடாக அரசாங்கத்தோடு தொடர்பை ஏற்படுத்திக் கொள்ளலாம். அப்பொழுது இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வை ஒரு முக்கிய முன் நிபந்தனையாக முன் வைக்கலாம். தனித்தனி அமைப்பாக தனிநபர்களாக அரசாங்கத்தோடு டீல் களுக்குப் போவதற்கு  பதிலாக ஒரு அமைப்பாக திரண்டு அதைச் செய்ய வேண்டும்.

அது மட்டுமல்ல,நாட்டுக்குள் முதலீடு செய்வது என்பது இலங்கைத் தீவின் பொருளாதாரத்தில் தமிழ் மக்களும் பங்காளிகளாக மாறுவது மட்டுமல்ல. அதற்குமப்பால். அதைவிட ஆழமான பொருளில் தேச நிர்மாணத்தின் ஒரு பகுதியும் அதுவாகும். தமிழ்மக்கள் தங்களை ஒரு தேசமாகக் கட்டியெழுப்புவதற்கு புலம்பெயர்ந்த தமிழ் முதலீடுகள் அவசியம். அந்த முதலீடும் தேச நிர்மாணத்தின் ஒரு பகுதிதான். யூதர்கள் கடந்த நூற்றாண்டில் அவ்வாறு முதலீட்டின்மூலம் ஒரு தேசத்தைக்  கட்டியெழுப்பினார்கள். அதுதான் இஸ்ரேல். எனவே புலம்பெயர்ந்த தமிழ் மக்கள் மற்றும் அமைப்புகள் இலங்கைத் தீவின் பொருளாதாரத்தில் பங்காளிகளாவது என்று சொன்னால், முதலில் இனப் பிரச்சினை தீர்க்கப்படவேண்டும்.அதேசமயம் அந்த முதலீடு தேச நிர்மாணத்தின் ஒரு பகுதியாகவும் அமைய வேண்டும்.