யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து நிலாந்தன் எழுதுகின்றார்
2009க்குப் பின்னரான 14ஆவது மாவீரர் நாள் வருகிறது. கடந்த 13 ஆண்டுகளாக தாயகத்தில் மறைவாகவும், ரகசியமாகவும், வெளிப்படையாகவும் ஏதோ ஒருவிதத்தில் மாவீரர் நாள் அனுஷ்டிக்கப்பட்டு வருகிறது.
நினைவு கூர்தல் என்பது தமிழ் மக்களைப் பொறுத்தவரை அழுவது, துக்கிப்பது என்பவற்றிற்கும் அப்பால் ஆழமான பரிமாணங்களைக் கொண்டது. 2009க்கு பின்னரான தமிழ் மக்களின் அரசியல் எனப்படுவது, இழப்புக்கு நீதி கோரும் அரசியல்தான். ஈழப் போரில் இதுவரை கொல்லப்பட்ட தமிழ் மக்களுக்கு நியாயம் வேண்டி முன்னெடுக்கப்படும் ஓர் அரசியல்தான். நீதிக்கான போராட்டத்தில் நினைவு நாட்கள் பின்வரும் முக்கியத்துவங்களை கொண்டிருக்கின்றன.
முதலாவதாக, அவை உளவியல் அர்த்தத்தில் அல்லது மருத்துவ அர்த்தத்தில் துக்கத்தைக் கொட்டித் தீர்க்கும் சந்தர்ப்பங்கள் ஆகும். குறிப்பாக அது கடந்த 13 ஆண்டுகளாக நாட்டில் வெளிப்படையாக நினைவுகூர முடியாத காலகட்டங்களில், அடக்கப்பட்ட துக்கத்தை வெளியே கொட்டும் சந்தர்ப்பங்களாக அந்நாட்கள் அமைகின்றன. இந்த வகையில் அது ஒரு உளவியல் ஆற்றுப்படுத்தல் நிகழ்வாகும். அடக்கப்பட்ட துக்கமானது ஒரு கட்டத்தில் உடல் நலத்தையும் மனநலத்தையும் பாதிக்கும். வெளிப்படுத்தப்படாத துக்கம் வேறு விதங்களில் ஆவேசமாக வெளிப்படும். எனவே துக்கத்தை வெளிவழிய விடுவது என்பது உளவியல் அர்த்தத்தில் ஒரு ஆற்றுப்படுத்தல் செய்முறைதான். ஒரு கவுன்சிலிங்தான்.
இரண்டாவதாக, ஒரு மக்கள் கூட்டத்தின் கூட்டுத்துக்கத்தை கூட்டு ஆக்க சக்தியாக மாற்ற வேண்டிய ஒரு காலகட்டத்தில் தமிழ் மக்கள் வாழ்கிறார்கள். நினைவு நாட்களில் தமிழ் மக்கள் திரளாக கூடுகின்றனர். தாயகத்திலும் புலம் பெயர்ந்த பரப்பிலும் அவை தமிழ் மக்களை ஒரு தேசமாகக் கூட்டிக் கட்டுகின்றன
தேசியம் என்பது அதன் பிரயோக அர்த்தத்தில் திரளாக்கந்தான். நினைவு நாட்கள் தமிழ் மக்களை எல்லை கடந்து,பிரதேசம் கடந்து, மதம் கடந்து, வேறு ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் கடந்து, ஒரு திரள் ஆக்குகின்றன. அவை தமிழ் மக்களை ஒரு கூட்டமாக திரட்டிக் கட்டும் உணர்ச்சிகரமான நிகழ்வுகள்.
தமிழ் மக்கள் தமது கூட்டுத் துக்கத்தை கூட்டு ஆக்க சக்தியாக மாற்றும் போது அது நீதிக்கான போராட்டத்தின் உந்துவிசையாக மாறும். எனவே அந்த அடிப்படையில் கூறின்,நினைவு கூர்தல் என்பது, நீதிக்கான போராட்டத்திலிருந்து பிரிக்கப்படவியலாத ஒரு பகுதி.
மூன்றாவது, தாயகத்தைப் பொறுத்தவரை, நினைவு கூர்தலில் ஓர் எதிர்ப்பு இருக்கிறது. அரசாங்கம் தடை செய்யப்பட்ட ஒரு இயக்கத்தின் நினைவு கூர்தலை சட்டப்படி தடுக்கின்றது. அல்லது மறைமுகமாக மிரட்டித் தடுக்கிறது. அல்லது நினைவுச் சின்னங்களை இடித்து அழிக்கின்றது. இவ்வாறு நினைவுச் சின்னங்களை இடிக்கின்ற,நினைவு கூர்தலைத் தடுக்கின்ற, ஒடுக்கும் அரசியலுக்கு எதிராக நினைவு கூர்தலுக்கான தமது உரிமையை –கூட்டுரிமையை ; பண்பாட்டு உரிமையை – தமிழ் மக்கள் நிலைநாட்டும் களங்களாக அவை காணப்படுகின்றன.
இலங்கைத்தீவின் இனப்பிரச்சினை வரலாறு என்பது ஒரு விதத்தில் நினைவுச் சின்னங்களை இடிக்கும் வரலாறும், அவ்வாறு இடிக்கப்பட்ட நினைவுச் சின்னங்களை திரும்ப கட்டும் வரலாறுந்தான். கடந்த 13 ஆண்டுகளாக பல மாவீரர் துயிலும் இல்லங்கள் இலங்கை அரச படைகளின் படைத்தளங்களாக காணப்படுகின்றன. யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள ஒப்பீட்டளவில் பெரிய மாவீரர் துயிலும் இல்லம் கோப்பாயில் காணப்பட்டது. அது இப்பொழுது அப்பகுதிக்கான படைத் தலைமையகமாகக் காணப்படுகிறது.
மாவீரர் துயிலும் இல்லங்கள் மட்டுமல்ல, சிவகுமாரனின் சிலை, தமிழராய்ச்சி மாநாட்டு படுகொலை நினைவுச் சின்னம், திலீபனின் நினைவுச் சின்னம் போன்ற பல்வேறு நினைவுச் சின்னங்கள் காலத்துக்கு காலம் இடித்து அழிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆனால் அவர்கள் இடிக்க இடிக்க தமிழ் மக்கள் தொடர்ந்து புதிதாக கட்டிக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள்.
எனது நண்பர் ஒருவர் கூறுவது போல, இடிக்கப்பட முடியாத, எரிக்கப்பட முடியாத, தடுக்க்கப்பட முடியாத நினைவு கூரும் வழிமுறைகளை தமிழ் மக்கள் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். உதாரணமாக முள்ளிவாய்க்கால் நினைவு சின்னத்தை அழித்தாலும், அந்த மைதானத்தில் மக்கள் கூடுவதை தடுத்தாலும், அந்த தடைகளையும் மீறி தமிழ்மக்கள் முள்ளிவாய்க்கால் கஞ்சியை தங்கள் வீடுகளில் தயாரித்து அருந்த முடியும். தமிழ் மக்கள் கஞ்சி குடிப்பதை யாரும் தடுக்க முடியாது. எல்லாக் குசினிகளிலும் கஞ்சி காய்ச்சப்படுவது என்பது முள்ளிவாய்க்காலில் ஒரு நிலத் துண்டில், ஒரு நினைவுச் சின்னத்தின் முன் கூடியிருந்து அழுவதை விடவும் ஆழமானது, பரவலானது.
எனவே நினைவுகளை அழிக்கும் ஓர் அரசியலுக்கு எதிராக, தமிழ் மக்கள் நினைவுகளைப் பேணும் ஓர் அரசியலை தொடர்ச்சியாக விடாது முன்னெடுத்து வருகிறார்கள். குறிப்பாக 2009க்குப் பின்வந்த உடனடுத்த ஆண்டுகளில் புலம்பெயர்ந்த தமிழ்ச் சமூகம் நினைவு கூர்தலை பெருமெடுப்பில் முன்னெடுத்தது. இந்த விடயத்தில் குளறுபடிகளும் ஒற்றுமையின்மையும் உண்டு. தோல்வியை ஏற்றுக்கொள்ளாத ஒரு மனோநிலையும் உண்டு. புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் மத்தியில் மட்டுமல்ல தாயகத்திலும் இப்பொழுது நினைவு நாட்களுக்கு உரிமை கோரி நினைவுச் சின்னங்களை தத்தெடுக்கும் ஓர் அரசியல் தலையெடுக்கப் பார்க்கிறது. அது ஒரு தமிழ் வியாதி. அதைத் தனியாக ஆராய வேண்டும். ஆனால் இங்கு முக்கியமாகச் சுட்டிக் காட்டப்படுவது என்னவென்றால், நினைவைக் கண்டு அல்லது ஒரு கூட்டு நினைவைக் கண்டு அஞ்சும் ஓர் அரசியலுக்கு எதிராக நினைவையே ஒரு போராடும் கருவியாக தமிழ் மக்கள் திருப்பிப் பிடிக்கிறார்கள் என்பதுதான். நினைவு கூர்தலுக்குள்ள மிக ஆழமான பரிமாணம் இது. அந்த அடிப்படையில் அரசாங்கம் அனுமதிக்காத எல்லா நினைவு நாட்களும் தமிழ் மக்களைப் பொறுத்தவரை போராட்டக் களங்கள்தான்.
நாலாவதாக, நினைவு கூர்தல் எனப்படுவது நினைவுகளை அடுத்தடுத்த தலைமுறைக்கு கடத்துகின்றது. இதன் மூலம் நினைவின் தொடர்ச்சி மட்டும் பேணப்படவில்லை, ஒரு போராட்டத்தின் தொடர்ச்சி மட்டும் பேணப்படவில்லை, ஒரு மக்கள் கூட்டத்தின் வரலாற்றுத் தொடர்ச்சியும் பேணப்படுகிறது. அதாவது தலைமுறைகள் தோறும் நினைவுகளைக் கடத்தும் பொழுது தேசமும் தலைமுறைகள் தோறும் நிலைபேறு உடையதாக மாறுகிறது.
கனடாவில் வசிக்கும் கவிஞர் சேரன் கூறுவது போல முதலாவது தலைமுறை நிலத்தை இழந்தது. ஆனால் மொழியை நினைவுகளை வைத்திருக்கிறது. அந்தத் தலைமுறையிடம் காணப்படும் பிரிவேக்கந்தான் போராட்டத்தின் உந்து சக்திகளில் ஒன்று. ஆனால் இரண்டாவது தலைமுறையைப் பொறுத்தவரை நிலத்தைப் பற்றிய நினைவுகளும் குறைவு. மொழியும் முதன்மையிழக்கிறது. பண்பாடும் மாறுகின்றது. அப்படியென்றால் மூன்றாவது தலைமுறையின் நிலை? இவ்வாறு புலப்பெயர்ச்சியால் திரைந்து போகும் ஒரு தேசம் நினைவு கூர்தலின் போது ஓரளவுக்காவது தன் தொடர்ச்சியை பேணக் கூடியதாக இருக்கும்.
ஐந்தாவது, நினைவு கூர்தல் என்பது யாரை நினைவு கூர்கிறோமோ அந்த தியாகியின் அரசியலைத் தொடர்வது மட்டுமல்ல, அதைவிட ஆழமான பொருளில் அந்த தியாகியின் குடும்பத்துக்கு ஏற்பட்ட இழப்பை, அந்த தியாகியில் தங்கியிருந்தவர்களுக்கு ஏற்பட்ட இழப்பை ஈடு செய்வதும்தான். தாயகத்தில் எல்லா மாவீரர் குடும்பங்களும் அல்லது தியாகிகளின் குடும்பங்களும் மகிழ்ச்சியாக, நிறைவாக வாழ்கின்றன என்று கூற முடியாது. குடும்பத்தின் அச்சாணி போன்ற பிள்ளை தியாகியான காரணத்தால் குலைந்து போன குடும்பங்கள் உண்டு. அவற்றிற்கெல்லாம் உதவி வேண்டும்.யாருடைய தியாகத்தை நினைத்து தமிழ் மக்கள் பொது வெளியில் விளக்குகளை ஏற்றுகிறார்களோ, அந்த தியாகிகளின் வீடுகளில் அடுப்பு எரிகிறதா என்றும் பார்க்க வேண்டும். யாருடைய தியாகத்தை நினைத்து தமிழ்மக்கள் பெருமைப்படுகிறார்களோ, அந்த தியாகியின் இளம் மனைவி கடந்த 13 ஆண்டுகளில் என்னவானாள் என்று தேட வேண்டும். எத்தனையோ பெண்கள் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை. பல இடங்களில் புதிய திருமணங்களும் கசந்து போய்விட்டன. இது தொடர்பாக யாரிடமும் சரியான புள்ளி விவரங்கள் இல்லை. ஒரு பிள்ளையை இழந்ததால் கைவிடப்பட்ட பெற்றோர் உண்டு ; சகோதரர்கள் உண்டு ; மனைவியர் உண்டு; பிள்ளைகள் உண்டு. எனவே தியாகிகளைப் போற்றுவது என்பது தியாகிகளின் இழப்பினால் அவர்களுடைய குடும்பத்தில் விழுந்த வெற்றிடத்தை நிரப்புவதுந்தான். தமிழ் மக்கள் அதை நோக்கிச் சிந்திக்க வேண்டும். அவ்வாறு சிந்திப்பதற்குரிய சூழலை நினைவு நாட்கள் உருவாக்குகின்றன.
எனவே மேற்சொன்ன காரணங்களை தொகுத்துப் பார்த்தால் நினைவு கூர்தலின் பல்பரிமாணம் தெரியவரும். அது ஒரு கவுன்சிலிங். அது ஒரு அரசியற் செயற்பாடு. அது ஒரு போராட்டம். மிலன் குந்தேரா கூறியதுபோல “அதிகாரத்துக்கு எதிரான மக்கள் போராட்டம் என்பது, மறதிக்கு எதிரான நினைவுகளின் போராட்டந்தான்”
