ஐநா மனித உரிமைகள் ஆணையாளரின் வாய்மூல அறிக்கை | யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து நிலாந்தன் எழுதுகின்றார்

கடந்த 19 ஆம் தேதி தொடங்கிய ஐநா மனித உரிமைகள் கூட்டத் தொடரில், இலங்கை தொடர்பான ஐநா மனித உரிமைகள் ஆணையாளரின் வாய்மூல அறிக்கையை வாசிக்கப்பட்டது.  பொறுப்புக்கூறல் தொடர்பாக இலங்கை பொறுப்பாகச் செயற்படவில்லை என்பதை அந்த அறிக்கை அழுத்தமாகச் சுட்டிக் காட்டுகின்றது. பொறுப்புக்கூறல் எனப்படுவது இறந்த காலத்திற்கு பொறுப்பு கூறுவது. இறந்த காலத்தில் நடந்த குற்றச்செயல்களுக்கு பொறுப்பு கூறுவது. அக்குற்றச்செயல்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு நீதியையும் நிவாரணத்தையும் வழங்குவது. அவ்வாறு நிலைநாட்டப்பட்ட நீதியின் மீது சமாதானத்தை நல்லிணக்கத்தை ஸ்தாபிப்பது. இதை ஐநாவின் வார்த்தைகளில் சொன்னால் நிலை மாறு கால நீதியை ஸ்தாபிப்பது.

ஐநாவின் முப்பதின் கீழ் ஒன்று தீர்மானம் 2015 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் நிறைவேற்றப்பட்டது. அது பொறுப்பு கூறலுக்கானது. ஆனால் அத்தீர்மானத்தின் பிரகாரம் ரணில்–மைத்திரி கூட்டரசாங்கம் தன் பொறுப்புகளை நிறைவேற்றியிருக்கவில்லை. மேலும் ரணிலுக்கும் மைத்திரிக்கும் இடையிலான முரண்பாடுகளின் விளைவாக 2018 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் மாதம் மைத்திரி நிலைமாறுகால நீதியைக்காட்டிக் கொடுத்தார். இலங்கைத்தீவில் நிலைமாறு கால நீதியின் பெற்றோரில் ஒருவராகிய மைத்திரி தான் பெற்றெடுத்த குழந்தையை அனாதையாக்கினார்.

இலங்கைத்தீவை பொறுத்தவரையிலும் நிலைமாறுகால நீதிக்கான செய்முறைகள் எதிர்மறை விளைவுகளையே ஏற்படுத்தின.மஹிந்தவின் பின்னணியில் மைத்திரி 2018 ஆம் ஆண்டு ஏற்படுத்திய யாப்புக் குழப்பம் என்பது ஒரு விதத்தில் நிலைமாறுகால நீதியை விசுவாசமாக முன்னெடுக்க தவறியதன் விளைவுதான்.அதனால் ராஜபக்சக்கள் மைத்திரியை ஒரு கருவியாக பயன்படுத்தி ஒரு யாப்புச்சதியைச் செய்ய முயற்சித்தார்கள். ஆனாலும் தமிழ் முஸ்லிம் பிரதிநிதிகள் இணைந்து ராஜபக்சகளின் அந்த முயற்சியை தோற்கடித்தார்கள்.ரணிலைப் பாதுகாத்தார்கள்.அங்கேதான் ராஜபக்சக்கள் ஒரு முக்கியமான முடிவை எடுத்தார்கள். கொழும்பை யார் ஆள்வது என்பதனை தமிழர்களும் முஸ்லிம்களும் தீர்மானிக்காதபடி தனிச் சிங்கள மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையை கேட்டு பெற்று அடுத்த முறை ஆட்சிக்கு வருவது என்று அவர்கள் முடிவு எடுத்தார்கள். அந்த முடிவை நோக்கி நாடு நகர்த்தப்பட்டது. ஈஸ்டர் குண்டு வெடிப்பு அவ்வாறு மூன்றில் இரண்டு தனிச் சிங்கள பெரும்பான்மை பெறுவதற்கு வேண்டிய அடித்தளத்தை மேலும் பலப்படுத்தியது. முடிவில் கோத்தாய ராஜபக்ஷ மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையோடு ஆட்சிக்கு வந்தார். ஆனால்  மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையோடு வெற்றி பெற்ற அந்த அரசாங்கத்தை சிங்கள மக்களே பின்னர் துரத்தியடித்தார்கள்.

அதன் விளைவாக மீண்டும் ரணிலுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது. அவர் 2015 இல் தொடங்கிய கதையை மீண்டும் தொடர எத்தனிக்கின்றார்.நிலைமாறு கால நீதிக்குரிய கட்டமைப்புகளில் ஒன்று ஆகிய உண்மை மற்றும் நீதிக்கான ஆணைக் குழுவை உருவாக்கப் போவதாக அவர் கூறி வருகிறார். ஏற்கனவே நிலைமாறுகால நீதிச் செய்முறைகளின் கீழ் உருவாக்கப்பட்ட காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்களுக்கான அலுவலகம், இழப்பீட்டு நிதிக்கான அலுவலகம் போன்றவற்றையும் ஒரு பெரிய அடைவாக அவர் காட்டப் பார்க்கின்றார். அண்மையில் ஒரு நிகழ்ச்சியில் முன்னாள் கனேடியப் பிரதமரோடு உரையாற்றும் பொழுது அவர் மேற்குறிப்பிட்ட கட்டமைப்புகளை பெரிய அடைப்புகளாகச் சித்தரிக்கின்றார். அதுமட்டுமல்ல, தமிழ்ப் பிரதிநிதிகளுடன் நடக்கும் பேச்சுவார்த்தைகளையும் ஒரு முக்கிய முன்னேற்றமாகக் காட்டப் பார்க்கிறார்.

ஆனால் அவர் சுட்டிக் காட்டும் கட்டமைப்புகளும் உட்பட இலங்கைத் தீவில் 2015 தொடக்கம் 18 வரையிலுமான நிலைமாறுகால நீதிச் செய்முறைகள் தோல்வியுற்ற பரிசோதனைகளாக முடிவடைந்தன என்ற பொருள்பட சுமந்திரன் 2021 ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி மாதம் வவுனியாவில் வைத்து ஒரு கூட்டத்தில் கூறினார். அது மூன்று கட்சிகளையும் ஒருங்கிணைத்து ஐநாவுக்கு ஒரு கடிதத்தை எழுதும் நோக்கத்தோடு ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட கூட்டம்.30/1 ஐநா தீர்மானத்தின் பிரகாரம் நிலைமாறு கால நீதியை ஸ்தாபிப்பதற்காக தமிழ்த் தரப்பு பங்காளிகளாக கூட்டமைப்பு ரணில் விக்கிரமசிங்கவோடும் மேற்கு நாடுகளோடும் சேர்ந்து உழைத்தது. அக்காலகட்டத்தில் நிலைமாறுகால நீதியை நியாயப்படுத்தியவர்களில் சுமந்திரனும் ஒருவர். அவரே பின்னர் ஆறு ஆண்டுகளாக ஒரு பரிசோதனையை செய்தோம் அதில் தோற்றுப் போய்விட்டோம் என்ற தொனிப்பட. வனியாவில் வைத்துச் சொன்னார்.அதாவது நிலை மாறுகால நீதியின் தமிழ்ப்பங்காளிகள் அந்தப் பரிசோதனை தோல்வியுற்று விட்டது என்று கூறிவிட்டார்கள்.

இந்நிலையில்,இப்பொழுது மறுபடியும் நிலை மாறுகால நீதியின் பிரதான தூண்களில் ஒன்று ஆகிய உண்மை மட்டும் நல்லிணக்க ஆணைக் குழுவைக்குறித்து அரசாங்கம் பேசத்தொடங்கியிருக்கிறது. அதற்குரிய சட்ட ஏற்பாடுகளையும் செய்து வருகின்றது.

இப்படிப்பட்டதோர் பின்னணிக்குள்தான் கடந்த 19ஆம் தேதி தொடங்கிய மனித உரிமைகள் கூட்டத் தொடரில், ஐநா மனித உரிமைகள் ஆணையருடைய வாய் மூல அறிக்கையில் பொறுப்புக்கூறல் தொடர்பாக மீண்டும் அழுத்திக் கூறப்படுகிறது. அதாவது நிலைமாறுகால நீதி தொடர்பாக அழுத்தமாகக் கூறப்படுகிறது. ஆனால் இங்கே கேள்வி என்னவென்றால் கடந்த எட்டு ஆண்டுகால பொறுப்பு கூறாமைக்கு யார் யார் பொறுப்பு ?என்பதாகும்.

முதலாவதாக இலங்கை அரசாங்கங்கள் பொறுப்பு. அதைத்தான் ஐநாவும் திரும்பத் திரும்ப கூறுகிறது. ஆனால் இந்த விடயத்தில் ஐநாவுக்கும் ஒரு பொறுப்பு உண்டு. மேற்கு நாடுகளுக்கு அதைவிடக்கூடப் பொறுப்பு உண்டு.

முதலாவதாக ஐநா கடந்த எட்டு ஆண்டுகளாக அதன் பொறுப்பைச் செவ்வனே நிறைவேற்றியுள்ளதா? கடந்த எட்டு ஆண்டுகளாக என்பதை விடவும் கடந்த 14 ஆண்டுகளாக என்று கேட்பது பொருத்தமாக இருக்கும். 2009க்கு பின்னிருந்து ஐநா நிலைமாறு கால நீதியை ஸ்தாபிக்குமாறு இலங்கையில் தொடர்ச்சியாக ஆட்சி செய்த அரசாங்கங்களிடம் கேட்டு வருகின்றது.ஆனால் அதை கட்டமைப்புசார் மாற்றங்களின் ஊடாகச் செய்யமுடியவில்லை. ஏனெனில் இலங்கையில் நிலைமாற்றம் ஏற்படவில்லை. நிலைமாற்றம் ஏற்படாத ஒரு நாட்டில் நிலைமாறு கால நீதியை உபதேசிப்பது என்பதே ஓர் அடிப்படைத் தவறு.

இந்நிலையில், கடந்த 14 ஆண்டுகளாக இலங்கை அரசாங்கங்களை பொறுப்புக் கூறுமாறு நிர்பந்திப்பதற்கு ஐநாவால் முடியவில்லை. ஏனென்றால் ஐநா மனித உரிமைகள் பேரவைக்கு வரையறுக்கப்பட்ட மக்கள் ஆணைதான் உண்டு. அது ஒரு நாட்டின் மீது அழுத்தத்தை பிரயோகிக்கவோ அல்லது தடைகளை விதிக்கவோ முடியாது. ஐநாவின் ஏனைய உறுப்புகளான பொதுச்சபை பாதுகாப்புச்சபை போன்றவற்றுக்குள்ள அதிகாரம் மனிதஉரிமைகள் பேரவைக்கு கிடையாது. மனித உரிமைகள் பேரவையால் என்ன செய்ய முடியும் என்றால், ஒரு நாட்டின் அரசாங்கம் ஒத்துழைத்தால் மட்டும் அந்த நாட்டில் இறங்கி வேலைசெய்ய முடியும்.அந்த நாட்டின் அரசாங்கம் ஒத்துழைக்கவில்லை என்றால் ஒன்றும் செய்யமுடியாது. தீர்மானங்களை நிறைவேற்றிவிட்டு பார்த்துக் கொண்டிருக்க வேண்டியதுதான். 

இலங்கைத் தீவிலும் அதுதான் நடக்கின்றது. 2015ல் ரணில் ஆட்சிக்கு வரும் வரையிலும் ஐநா,தீர்மானங்களை நிறைவேற்றிவிட்டு பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. 2015இல் நிலைமாறுகால நீதிக்கான தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்ட பின் ஐநா ரணில்–மைத்திரி அரசாங்கத்தின் கண்துடைப்பான நடவடிக்கைகளை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. 2018க்குப் பின் நிலைமாறுகால நீதி குப்பைத்தொட்டிக்குள் எறியப்பட்டு விட்டது.இப்பொழுது மறுபடியும் ரணில் அதைக் குப்பைத் தொட்டிக்குள் இருந்து எடுத்து உயிர் கொடுக்கப் பார்க்கின்றார்.

இலங்கைத் தீவைப் பொறுத்தவரையிலும் தொடர்ச்சியாக வந்த அரசாங்கங்கள் மீது நிர்ப்பந்தங்களைப் பிரயோகிப்பதற்கு ஐநாவால் முடியவில்லை. அல்லது ஐநா விரும்பவில்லை. அதிகாரம் குறைந்த மனித உரிமைகள் பேரவைக்குள் இலங்கை விவகாரத்தை பெட்டிகட்டியது என்பதே ஓர் அரசியல் தீர்மானம் தான். கேந்திர முக்கியத்துவம்மிக்க ஒரு புவிசார் அமைவிடத்தில் அமைந்திருக்கும் இலங்கைத் தீவை இறுக்கிப்பிடித்தால் அது சீனாவை நோக்கி போய்விடும் என்ற அச்சம் ஐநாவுக்கு உண்டு; அமெரிக்காவுக்கு உண்டு; இந்தியாவுக்கும் உண்டு.எனவே இலங்கைத்தீவில் ஐநாவின் செயற்பாடுகள் எனப்படுகின்றவை, புவிசார் மற்றும் பூகோள அரசியல் நலன்களின் அடிப்படையில்தான் தீர்மானிக்கப்படுகின்றன.எனவே இலங்கைத்தீவில் பொறுப்புக்கூறாமைக்கு ஐநாவும் ஒரு காரணம்.

2018க்குப் பின் மனித உரிமைகள் பேரவையில் நிறைவேற்றப்பட்ட இரண்டு தீர்மானங்களின் பிரகாரம் சான்றுகளையும் சாட்சிகளையும் சேகரிப்பதற்கான ஒர் அலுவலகம் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. அது ஒரு குறிப்பிட்டுச் செல்லக்கூடிய முன்னேற்றம்தான்.ஆனால் அதுகூட மனித உரிமைகள் பேரவைக்கு உட்பட்டதுதான். அது இலங்கைக்குள் ரகசியமாகத்தான் இயங்கமுடியும். அதில் சேகரிக்கப்படும் சான்றுகளும் சாட்சிகளும் அடுத்தகட்டமாக எங்கே எப்பொழுது பயன்படுத்தப்படும் என்பதைக் குறித்து யாருக்கும் தெரியாது. மேற்கு நாடுகள் தமக்குத் தேவை ஏற்படும் பொழுது, அதாவது பூகோள மற்றும் புவிசார் அரசியலில் இலங்கை அரசாங்கத்தின் மீது அழுத்தம் பிரயோகிக்க வேண்டிய தேவை வரும்பொழுது, அந்தச் சான்றுகளை அரசாங்கத்துக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தக்கூடும். அதாவது அழுத்தமாகச் சொன்னால் மேற்கு நாடுகளின் பூகோள மற்றும் புவிசார் அரசியல் தேவைகளின் அடிப்படையில் தான் அவை பயன்படுத்தப்படும்.

அதாவது ஐநாவின் நீதி என்பது அரசியல் நீதிதான். அது தூய நீதி அல்ல. ஈழத் தமிழர்கள் அப்பாவித்தனமாக நம்புவதுபோல அது அறத்தின் பாடுபட்டதோ நியாயத்தின் பாடப்பட்டதோ அல்ல. அதனால்தான் இலங்கை அரசாங்கத்தின் மீது நிர்ணயகரமான அழுத்தங்களைப் பிரயோகிக்க மனித உரிமைகள் பேரவையால் இன்றுவரை முடியவில்லை.

இரண்டாவது காரணம், மேற்கு நாடுகள்.மேற்கு நாடுகள் இலங்கை விவகாரத்தை பாதுகாப்புச் சபைகோ அல்லது பொதுச்சபைக்கோ கொண்டு போகத் தயார் இல்லை. இந்தியாவும் தயாராக இல்லை. அதுமட்டுமல்ல பொருளாதார நெருக்கடிக்கு பின்னரும் இலங்கை அரசாங்கத்தின் மீது நிர்ப்பந்தங்களை, அழுத்தங்களைப் பிரயோகிக்க மேற்கு நாடுகள், இந்தியா, ஐநா போன்றன தயாராக இல்லை. இலங்கைத்தீவை பொருளாதார நெருக்கடியில் இருந்து பிணையெடுக்க முற்படும் இந்தியாவோ அல்லது மேற்கு நாடுகளோ இலங்கை அரசாங்கத்தின் மீது அழுத்தங்களை பிரயோகிப்பதற்கு தயாராக இல்லை. குறிப்பாக பன்னாட்டு நாணய நிதியத்தின் உதவிகள் நிபந்தனைகள் இன்றி வழங்கப்பட்டனவா என்று கேட்குமளவுக்கு நாட்டில் நிலைமை உள்ளது. ஒருபுறம் நாணய நிதியத்தின் உதவிகள் கிடைக்கின்றன. இன்னொருபுறம் சிங்கள பௌத்த மயமாக்கல் தீவிரமாக முன்னெடுக்கப்படுகின்றது.

நாணய நிதியம் ஒரு நாட்டின் மனித உரிமைகள் தொடர்பான விவகாரங்களில் நிபந்தனைகளை விதிக்காது என்று ஒரு விளக்கம் கூறப்படுகிறது.அது அந்த நாட்டின் பொருளாதார நடவடிக்கைகள் தொடர்பில்தான் நிபந்தனைகளை விதிக்கும் என்றும் கூறப்படுகின்றது. ஆயின், பாதுகாப்புச் செலவினத்துக்காக ஒதுக்கப்படும் ஒப்பீடடளவில் அதிக நிதியைக் குறைக்குமாறு நாணய நிதியம் கேட்டதா? கேட்டிருந்திருந்தால் படைக்குறைப்பு நடவடிக்கைகள் முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும். அது அதன் இறுதி விளைவைப் பொறுத்தவரை ராணுவ மயநீக்கம்தான். ஆனால் மேற்கு நாடுகளோ அல்லது நாணய நிதியமோ அவ்வாறு நிபந்தனைகளை விதித்திருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

அரசியல் கைதிகள் ஓரளவுக்கு விடுவிக்கப்படுகின்றார்கள். காணிகள் சிறிய அளவிற்கு விடுவிக்கப்படுகின்றன. இதைத்தவிர பெரிய முன்னேற்றம் எதுவும் இல்லை. மாறாக,சிங்கள பௌத்த மயமாக்கல் தீவிரமாக முன்னெடுக்கப்பட்டு வருகின்றது. படைக்குறைப்பு ராணுவ மயநீக்கம் என்பன நடக்கவில்லை. பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டம்  நீக்கப்படவில்லை. உதவிவழங்கிய நாடுகளும் பன்னாட்டு நாணய நிதியமும் இனப்பிரச்சினை தொடர்பில் அரசாங்கத்தின் மீது எந்த விதமான அழுத்தங்களையும் பிரயோகித்திருக்கவில்லையா என்ற கேள்வி எழுகிறது. இலங்கை அரசுக்கட்டமைப்பு நொந்து போயிருக்கும் ஒரு காலகட்டத்தில், அதன்மீது அழுத்தங்களைப் பிரயோகித்து இனப்பிரச்சினக்கான தீர்வு தொடர்பில் தீர்க்கமான முடிவுகளை எடுக்குமாறு நிர்ப்பந்திப்பதற்கு ஏன் மேற்கு நாடுகளோ இந்தியா முயற்சிக்கவில்லை? எனவே கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தால் 2009க்குப்பின் தொடர்ச்சியாக ஆட்சி செய்த இலங்கை அரசாங்கங்கள் பொறுப்பு கூறாமைக்கு ஐநாவும் பொறுப்பு. மேற்கு நாடுகளும் இந்தியாவும் பொறுப்பு. தமது சொந்த மக்களுக்கு உண்மையைச் செல்லாத தமிழ் அரசியல்வாதிகளும் பொறுப்பு.