உலகம் முழுவதும் இந்தியா ஒரு பெரிய ஜனநாயக நாடாகவும், பல்வேறு பகுதிகளில் இருந்து அழிவுகளைத் தாண்டி வந்த அகதிகளுக்கு தஞ்சமாக அமைந்த நாடாகவும் பார்க்கப்படுகிறது. ஆனால் இந்த உருவகத்தின் பின்வட்டத்தில் தீவிரமான பாகுபாடு மற்றும் அரசியல் நோக்கங்களால் அழுத்தப்பட்ட உண்மைகள் புலப்படுகின்றன. தீபத்தையரும் பங்களாதேஷ் அகதிகளும் குடியுரிமையுடன் வாழ்ந்து வருகின்றனர்; ஆனால் இலங்கை தமிழர்கள் மட்டும் கடந்த நாற்பதாண்டுகளுக்கும் மேலாக அகதி முகாம்களில் அடக்கிப் பிடிக்கப்பட்டு, எந்தவிதமான குடியுரிமையும் இழைக்கப்பட்ட வாழ்க்கையை வாழ்ந்து வருகின்றனர்.
■. பங்களாதேஷ் மற்றும் தீபத்தையருக்கு இந்திய குடியுரிமை – தரவுகள்
பங்களாதேஷ் அகதிகள்:
1971-இல் பங்களாதேஷ் விடுதலைப் போருக்குப் பின்னர், சுமார் 1 கோடி பேர் இந்தியாவில் புகலிடம் தேடினர். இவர்களில் பலர் திரும்பினாலும், சுமார் 30 லட்சம் முதல் 50 லட்சம் வரை இந்தியாவில் நிரந்தரமாகத் தங்கி விட்டனர்.
இந்திய அரசு இவர்கள் பலருக்குக் குடியுரிமையும், குடியுரிமைச் சான்றிதழ்களும் வழங்கியுள்ளது.
தீபத்தையர் அகதிகள்:
1959-இல் சீன ஆக்கிரமிப்பிற்கு பின் தலாய் லாமா தலைமையில் ஆயிரக்கணக்கான தீபத்தையர்கள் இந்தியாவில் புகலிடம் பெற்றனர். இன்று இந்தியாவில் 1.2 லட்சம் தீபத்தையர்கள் வசிக்கின்றனர். இவர்களுக்கு அடையாள அட்டைகள், கல்வி, வேலை வாய்ப்பு, சிலருக்கு குடியுரிமை உள்ளிட்ட பல வசதிகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன.
■. இலங்கை தமிழர்கள் – எண்ணிக்கை மற்றும் நிலைமை
மொத்த இலங்கை அகதிகள்:
தற்போதைய தரவுகள் படி, தமிழகத்தின் அகதி முகாம்களில் சுமார் 60,000 இலங்கை தமிழர்கள் வசிக்கின்றனர். முகாமிற்கு வெளியே மேலும் 34,000 பேர் வாழ்கின்றனர்.
இவர்களில் பெரும்பாலானோர் 1983-இல் இலங்கையில் நடந்த தமிழர் படுகொலைகளுக்குப் பின்னர் இந்தியா வந்தவர்கள்.
குடியுரிமை நிலைமை:
இலங்கை அகதிகளில் மிகச் சிலருக்கே இந்திய குடியுரிமை வழங்கப்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலானோர் “தன்னிச்சையாக” இலங்கைக்கு திருப்பி அனுப்பப்பட்டதாக கூறப்படுகிறது.
தமிழக அரசுகள் பலமுறை இவர்களுக்கு நிரந்தரத் தீர்வு வழங்க வேண்டும் என மத்திய அரசிடம் கோரிக்கை விடுத்தும், இந்திய அரசு திட்டவட்டமாக அவமதித்தே வந்துள்ளது.
■. அரசியல் நோக்கமுள்ள பாகுபாடு – திட்டமிட்ட மையநிலை
குடியுரிமை திருத்தச் சட்டம் (CAA, 2019):
இந்தச் சட்டம் மூலம் பாகிஸ்தான், ஆப்கானிஸ்தான் மற்றும் பங்களாதேஷ் ஆகிய நாடுகளில் இருந்து வந்த இஸ்லாமியரல்லாத அகதிகளுக்கு குடியுரிமை வழங்கப்படுகிறது (ஹிந்து, சிக்கு, புத்த, ஜைன், பார்சி, கிறித்தவர்கள்).
ஆனால் இதில் இலங்கை தமிழர்கள் நீக்கப்பட்டுள்ளனர் – இது ஒரு திட்டமிட்ட பாகுபாடாகவே கருதப்படுகிறது.
இலங்கை அரசுடன் உறவைப் பாதுகாப்பதற்காக:
இலங்கையின் தமிழீழப் போராட்டத்துக்கு எதிராக, தென்னிந்தியாவில் உள்ள தமிழ்த் தேசிய உணர்வுகளையும் அடக்க இந்திய அரசு இலங்கை அரசுடன் நட்புறவை முன்னிலைப் படுத்தி செயல்பட்டது. இது தமிழர் எதிர்ப்பு அரசியலின் ஒரு தொடர்ச்சி.
■. அகதி முகாம்களில் வாழ்க்கை – மனித உரிமை மீறல்
அகதி முகாம்களில் வாழும் தமிழர்களின் வாழ்க்கை துயரமானதாக உள்ளது – குறைந்த பரப்பளவு, சிறிய குடிசைகள், அடிக்கடி போலீஸ் கண்காணிப்பு போன்றவை.
இவர்களுக்கு சுதந்திரமாக வேலை செய்யவும், குடியேறவும், குடும்பங்களை நலமுடன் நடத்தவும் உரிமை இல்லை.
வாக்களிக்கும் உரிமை, சொத்துரிமை, அரசு வேலை வாய்ப்பு என அனைத்து உரிமைகளும் மறுக்கப்பட்ட நிலையில், ஒரு நாட்டின்றி, ஒரு அடையாளமின்றி உயிர்வாழ வேண்டிய கட்டாயத்தில் இவர்கள் உள்ளனர்.
இவ்வாறாக இந்திய அரசின் அகதி கொள்கைகள் இருநாணய அடிப்படையிலானவை என்பதை இலங்கை தமிழர்களின் நிலைமையே நிரூபிக்கிறது.
தீபத்தையரும் பங்களாதேஷியர்களும் குடியுரிமை பெறும் போது, தமிழ் அகதிகள் நிரந்தரமாக மறுக்கப்படுகிறார்கள்.
இது இந்திய அரசின் தமிழர்த் துரோகம் எனவே விவரிக்கத்தக்கது.
இலங்கை தமிழர்கள் மேல் நீண்ட காலம் நிலவும் இந்த சட்டமற்ற, நிராகரிக்கப்பட்ட நிலைமை ஒரு மனித உரிமை நாசமாகும்.
தமிழக அரசும், மக்கள் மன்றங்களும் இது தொடர்பாக தங்கள் குரலை உயர் நம்பிக்கையுடன் எழுப்ப வேண்டும்.
இது ஒரு அகதி உரிமை பிரச்சனையைத் தாண்டி, தமிழ்த் தேசிய அரசியல் உரிமையின் ஒரு பகுதியாகவே கருதப்பட வேண்டும்.
